ابْعَثْ اِلَیَّ بِلَوْحٍ مِنْ اَحْجَارِ الْمَرْوَةِ اَسْجُدْ عَلَیْهِ
«Mənim üçün Mərvə dağının daşlarından düz (hamar) bir daş göndər, onun üzərinə səcdə edim.»[1]
6-«Fəthül-Bari» kitabında («Səhihi-Buxari»nin şərhidir) nəql olunan digər bir rəvayətdə belə deyilir:
کَانَ عُمَرُ ابْنُ عَبْدِ الْعَزِیزِ لاَ یَکْتَفِی بِالْخُمْرَةِ بَلْ یَضَعُ عَلَیْهَا التُّرَابَ وَیَسْجُدُ عَلَیْهِ
«Ömər ibni Əbdül-Əziz həsirin üzərinə səcdə etməklə qənaətlənmirdi; o, həsirin üzərinə bir qədər torpaq qoyaraq torpağın üzərinə səcdə edirdi.»[2]
Bu hədislərin məcmusundan belə aydın olur ki, səhabələr və onlardan sonra tabeinlər, ilk əsrlərdə yerə, yə’ni yerin daşına, torpağına, çınqılına və s. kimi şeylərinə səcdə edirdilər. İndi əgər bizim əsrimizdə müsəlmanlardan bir qrupu bu sünnəni irəli çəkmək istəsələr, bid’ətçi kimi yad edilməlidirlərmi?! Sünnü alimləri və fəqihləri qabağa düşərək bu Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) sünnəsini irəli çəkməməlidirlərmi?! Hansı ki, həmin işlər Allah dərgahında bəndəçilik və xüzunun son həddini çatdırır və bu da yanız səcdənin həqiqəti ilə uyğundur. Bu elə bir günün ümidi ilə!
[1] «Əxbaru Məkkə», Əzrəqi, 2-ci cild, səh.151
[2] «Fəthül-Bari», 1-ci cild, səh.410