1-Qur’an dəstəmazda ayaqların üstünə məsh çəkilməsini əsl vəzifə hesab etmişdr («Maidə», 6) Əhli-beyt rəvayət­lə­rinin və onların ardıcılları olan fəqihlərin fətva­larının hamısı, məhz bu əsasda bərqərar olunub.
2-Sünnülərin fəqihləri əsl vəzifəni, əksər hallarda, ayaqların yu­yul­ması hesab edirlər, lakin onların çoxu ixtiyar halında ayaq­qa­bı­nın üzərinə məsh çəkilməsinə icazə verirlər. Bə’ziləri isə, ayaq­qa­bının üstünə məsh çəkilməsini yalnız zərurət halında caiz bilirlər.
3-Ayaqqabının üstünə məsh çəkməklə əlaqədar sünnü­ mən­bə­lə­rində gəlmiş rəvayətlər öz aralarında ziddiyyət var­dır, bu da hər bir mühəqqiqi şəkk-şübhəyə salır. Çün­ki bə’zi rəvayətlər ayaq­qabı­la­ra məsh çəkməyə mütləq şə­kil­­də icazə verir, bə’ziləri mütləq şə­kil­də inkar edir, bə’zi­ləri də, onu zərurət halına məhdud­laşdırır və onun miq­darını səfərdə üç gün, səfərdə olmayanda isə bir gün tə’­yin edir.
4-Ravayətlərin arasındakı ziddiyyəti aradan qaldır­mağın ən yaxşı yolu budur ki, əsl mehvəri ayaqların öz üzərinə məsh çəkilməsini (onların əqidəsinə görə isə ayaqların yuyulmasına) qərar verək, zərurət halında isə, misal üçün, müharibə və ağır səfərlərdə nə’leyn əvəzinə ayaqqabı geydikləri və onun çıxarıl­masının çoxlu çətinlikləri olduğu hallarda ayaqqabının üzərindən məsh edirdilər (bu, daha çox cəbirəyə oxşayır).