تفسیر کردن همه مذاهب، حتّى کلّیّه مذاهب باطله با این فرضیّه، نه تنها درست نیست بلکه مطالعه متون مختلف مذهبى نشان مى دهد که روى مسأله بخت و طالع در آنها تکیه نشده است.
به عنوان مثال در آیین اسلام و در متن قرآن هیچ گونه سخنى از مسأله بخت و اقبال در میان نیست و بسیار مضحک است که افرادى انگیزه پیدایش اسلام را مسأله بخت و طالع بدانند، در حالى که از آن بحثى حتّى در فروع اسلام مطرح نشده است.
در مسیحیّت نیز چنان که مى دانیم با تحریفاتى که در آن به عمل آمده، پایه مذهب روى مسأله نجات فرزندان آدم از عواقب گناه به وسیله حضرت مسیح(علیه السلام)مى باشد، پایه آیین یهود نیز چنان که مى دانیم در آغاز، بر اساس مبارزه یک ملّت رنجدیده محروم با یک قوم ستمگر و ظالم، در پرتو ایمان به خدا و آزادى انسان بوده است، اگر چه بعدها تحریف شد و به شکل یک آیین نژادپرستى در آمد.
مطالعه آیین زردشت و بعضى آیینهاى دیگر نشان مى دهد که مسأله عقیده به شانس، طالع و اقبال انگیزه پیدایش هیچ یک نبوده است.
بنابراین نه تنها این فرضیّه فاقد مرحله «تبیین» مى باشد، بلکه از «تفسیر» بسیارى از مذاهب نیز عاجز است و اگر به فرض مذهب یا مذاهبى در میان اقوام جاهلى بیابیم که روى اساس بخت و طالع بنا شده باشد، نمى توان آن را تعمیم داد و به سایر مذاهب کشانید و در هر حال این فرضیّه از ضعیف ترین فرضیّه هایى است که در زمینه گرایش به مذهب عرضه شده است.
