سؤال 486ـ آیا صحبت ها و سر و صداهاى سیاسى، که نقل مجالس شده، و افراد دانسته یا ندانسته موضوعى را به این و آن نسبت مى دهند، غیبت حساب مى شود؟
جواب: نسبت دادن شایعات به یکدیگر نوعى تهمت است، فراتر از غیبت; آرى اگر عیب پنهانى را بدون جهت آشکارا بگویند، غیبت است.
سؤال 487ـ اگر گفته شود: «فلان اداره یا سازمان به مردم ظلم مى کند، یا خیلى ایراد مى گیرد» و امثال این گونه جملات، آیا چنین سخنانى حرام است؟
جواب: اگر ظلم آن آشکار باشد اشکالى ندارد.
سؤال 488ـ اگر غیبت کننده شخص غائب را نشناسد، ولى شنونده غیبت او را بشناسد، آیا غیبت محسوب مى شود؟ مثلا فردى جنسى را از مغازه دارى خریده است. شخصى که مغازه دار را نمى شناسد عیوب جنس خریدارى شده را تذکّر مى دهد، و جملاتى از این قبیل مى گوید: «آن مغازه دار کلاهبردار است»، «خائن است»، «سَرَت کلاه گذاشته» آیا این کار مجاز است؟
جواب: جایز نیست; مگر این که عمل او ظاهر و آشکار، یا در مقام مشورت و رفع ظلم بوده باشد.
سؤال 489ـ آیا در مواردى که هدف عقلایى در کار است، مثلا در مقام مشورت دیگران، مى توانیم سوء ظن خود را نسبت به شخصى باز گو کنیم؟ مثلا در جایى دزدى یا قتلى صورت گرفته، و ما احتمال مى دهیم که دزد یا قاتل فلان شخص باشد. در این صورت چنانچه در مقام مشورت و بازجویى نیروهاى انتظامى از ما، و یا حتّى ابتداءاً سوء ظن خود را نسبت به آن شخص بازگو کنیم، چه حکمى دارد؟
جواب: در صورتى که براى کشف جرم غالباً راهى جز این گونه تحقیقات وجود نداشته باشد، شرعاً جایز است. ولى باید کارى کرد که آبروى اشخاص در ظاهر کاملا محفوظ باشد، و بدون اثبات جرم به کسى اهانت نشود.
