«أَیَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَن تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ...» ـ قرآن در این آیه براى روشن کردن شدّت احتیاج انسان به اعمال صالح در روز رستاخیز و این که چگونه ریاکارى و منّت و آزار، انفاق و اعمال صالح انسان را بر باد مى دهد، مثال جالبى ذکر مى کند; این مثال، منظره کسى را مجسّم مى کند که باغى سرسبز و خرّم با درختان گوناگون از قبیل درخت خرما و انگور پرورش داده که همواره آب از پاى درختان آن مى گذرد و نیاز به آبیارى ندارد، در حالى که پیر و سالخورده شده و فرزندان ناتوان و ضعیفى اطراف او را گرفته اند، و تنها راه تأمین زندگى و معیشت آنان همین باغ است، و اگر این باغ از بین برود نه او، و نه فرزندان او، قدرت و توانایى بر احیاء آن ندارند; ناگهان گرد باد سوزان و آتشبارى بر آن مىوزد و آن را کاملاً مى سوزاند و از بین مى برد; در این هنگام، این شخص سالخورده که قواى جوانى را از دست داده و نمى تواند از راه دیگرى تأمین زندگى کند، و فرزندان او هم ضعیف و ناتوان هستند، چه حالى پیدا مى کند، و چه حسرت و اندوه مرگبارى به او دست مى دهد!
حال کسانى که عمل نیکى انجام مى دهند، و سپس با ریاکارى یا منّت و اذّیت و آزار، آن را از بین مى برند همانند چنین کسى است که زحمات فراوانى کشیده و به هنگامى که نیاز شدیدى به بهره بردارى از آن دارد، نتیجه کار او بکلّى از میان مى رود و جز حسرت و اندوه چیزى براى او باقى نمى ماند.
«کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الاَْیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَتَفَکَّرُونَ» ـ از آنجا که سرچشمه همه بدبختیها مخصوصاً کارهاى ابلهانه اى مانند منّت گذاردن که سودش هیچ و زیانش بسیار و سریع است، از به کار نینداختن اندیشه سرچشمه مى گیرد، خداوند در پایان آیه مردم را به تفکّر و اندیشه دعوت کرده، مى فرماید : این چنین خداوند آیات را براى شما توضیح مى دهد، شاید بیندیشید.
