رسول خدا (صلى الله علیه وآله) فرمود :
انّ على کلّ مسلم فی کلّ یوم صدقة
بر هر مسلمانى لازم است در هر روز صدقه اى بدهد.
بعضى عرض کردند : اى رسول خدا چه کسى توانایى بر این کار دارد؟
فرمود :
اِماطَتکُ الاذى عن الطّریق صدقة; کنارزدن موانع از راه مردم صدقه است.
و ارشادک الرّجل إلى الطّریق صدقة; و راهنمایى کردن رهگذر به راه
و عیادتک المریض صدقة; و عیادت بیماران
و أمرک بالمعروف صدقة; و امر به معروف
و نهیک عن المنکر صدقة; و نهى از منکر
وردّک السّلام صدقة; و پاسخ سلام.
همه اینها صدقه و انفاق در راه خدا است.
در حدیث دیگرى مى خوانیم :
کان أبو عبدالله(علیه السلام) إذا اعتمّ وذهب من اللّیل شطره أخذ جراباً فیه خبز و لحم والدّراهم فحمله على عنقه ثمّ ذهب به إلى أهل الحاجة من أهل المدینة فقسّمه فیهم و لایعرفونه، فلمّا مضى أبو عبدالله(علیه السلام) فقدوا ذلک فعلموا انّه کان أباعبدالله(علیه السلام)
امام صادق(علیه السلام) هنگامى که نماز عشا را مى خواند و پاسى از شب مى گذشت، کیسه اى را که در آن نان و گوشت و پول بود، به دوش مى گرفت، سپس به سراغ نیازمندان مدینه مى رفت و در میان آنها تقسیم مى کرد و به صورتى بود که او را نمى شناختند، هنگامى که امام(علیه السلام) رحلت فرمود، و آن کمکها از نیازمندان مدینه قطع شد، دانستند که آن شخص نیکوکار کمک کننده، امام صادق(علیه السلام)بوده است.
در حدیث دیگرى از همان بزرگوار مى خوانیم :
لیس المسکین بالطّواف ولا بالّذی تردّه التّمرة والتّمرتان، واللّقمة واللّقمتان، ولکن المسکین المتعفّف الّذی لا یسأل النّاس ولا یفطن له فیتصدّق علیه
مسکین کسى نیست که دوره گردى مى کند، یا یکى دو خرما یا یکى دو لقمه او را قانع مى سازد، مسکین واقعى کسى است که بسیار عفیف است و از کسى چیزى تقاضا نمى کند، وکسى نمى فهمد که او فقیر است تا به او صدقه دهد (باید چنین کسى را جستجو کرد و به او انفاق نمود).
