یکى از مفسّران در این جا تحلیل جالبى دارد مى گوید :
عجب این است که تاجر هنگامى که بداند یکى از اموالش در معرض تلف است حاضر است آن را به راحتى به صورت نسیه بفروشد، هر چند طرف فقیر باشد; مى گوید : این بهتر از این است که بگذارم و نابود شود.
و اگر تاجرى در چنین شرایطى اقدام به فروش اموالش نکند تا نابود شود او را (خطاکار) مى شمرند.
و اگر در چنین شرایطى خریدارِ سرمایه دارى پیدا شود و به او نفروشد او را (بى عقل) معرفى مى کنند.
و اگر علاوه بر همه اینها خریدار با داشتن تمکّن مالى همه گونه وثیقه بسپارد و سند قابل اطمینانى نیز بنویسد در عین حال به او نفروشد (دیوانه)اش مى خوانند ولى تعجّب در این است که همه ما این کارها را انجام مى دهیم و هیچکس آن را جنون نمى شمرد !
زیرا تمام اموال ما قطعاً در معرض زوال است و خواه ناخواه از دست ما بیرون خواهد رفت، و انفاق کردن در راه خدا یک نوع وام دادن به او است، و ضامنى بسیار معتبر یعنى خداوند بزرگ فرموده : «وما انفقتم من شیء فهو یخلفه ; هر چه را انفاق کنید عوضش را مى دهد.»
ودر عین حال املاک خودرا نزد ما گروگان گذاشته، چرا که هر چه در دست انسان است عاریتى از ناحیه اوست (و محکمترین سندها از کتب آسمانى در این زمینه در اختیار ما نهاده).
امّا با همه اینها، بسیارى از ما اموال خودرا انفاق نمى کنیم و مى گذاریم از دستمان برود، نه اجرى داریم و نه کسى از ما تشکّرى مى کند.
