قُل لِّعِبَادِىَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ یُقِیمُواْ الصَّلَو ةَ وَیُنْفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَـهُمْ سِرًّا وَعَلاَنِیَةً مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِىَ یَوْمٌ لاَّبَیْعٌ فِیهِ وَلاَخِلَـلٌ

بگو به بندگان من که ایمان آورده اند، نماز را بر پا دارند و از آنچه به آنها روزى داده ایم پنهان و آشکار انفاق کنند پیش از آن که روزى فرارسد که نه در آن خرید و فروش است و نه دوستى (نه با مال مى توانند از چنگال کیفر خدا رهایى یابند و نه با پیوندهاى مادّى). 

«سوره ابراهیم، آیه 31»

توضیح

   نخست مى گوید : «به بندگان من که ایمان آورده اند بگو : نماز را بر پاى دارند و از آنچه به آنها روزى داده ایم در پنهان و آشکار انفاق کنند (قُل لِّعِبَادِىَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ یُقِیمُواْ الصَّلَو ةَ وَیُنْفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَـهُمْ سِرًّا وَعَلاَنِیَةً).»

فروش در کار است تا بتوان از این راه سعادت و نجات از عذاب را براى خود خرید، و نه دوستى به درد مى خورد. (مِّن قَبْلِ أَن یَّأْتِىَ یَوْمٌ لاَّبَیْعٌ فِیهِ وَلاَخِلَـلٌ).»

   آرى، در آن جا بازار عمل کساد است و خرید و فروش نیست تنها زاد و توشه هاى از قبل تهیّه شده به کار مى آید، و هر کس در گرو اعمال خویش است.

   بهترین زاد و توشه براى آن روز همین کمک هاى مردمى و انفاق به نیازمندان است.