وجه در لغت به معنى صورت است، و گاهى به معنى «ذات» به کار برده مى شود، بنابراین «وجه الله» یعنى ذات خدا.

   انفاق کنندگان باید نظرشان ذات پاک پروردگار باشد، پس ذکر کلمه وجه در این آیه متضمّن یک نوع تأکید است، زیرا هنگامى که گفته شود «براى ذات خدا» تأکید آن از «براى خدا» بیشتر است.

   بعلاوه، صورت، شریفترین قسمت ظاهرى بدن است، زیرا اعضاى مهمّ بینایى، شنوایى و گویایى در آن قرار گرفته است; به همین دلیل هنگامى که کلمه وجه به کار برده شود شرافت و اهمّیّت را مى رساند; و در این جا که به طور کنایه در مورد خداوند به کار برده شده است، در واقع یک نوع احترام و اهمّیّت از آن فهمیده مى شود; بدیهى است که خدا نه جسم است و نه صورت دارد.

   و در جمله پایانى آیه آمده است : «وَمَا تُنْفِقُواْ مِنْ خَیْر یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَأَنتُمْ لاَتُظْلَمُونَ»

   این جمله مطلب گذشته را روشن تر مى سازد که گمان نکنید تنها از انفاق سود مختصرى مى برید بلکه تمام آنچه را انفاق مى کنید به طور کامل به خود شما باز مى گردد، و کوچکترین ظلمى به شما نخواهد شد; بنابراین، در انفاقهاى خود کاملاً دست و دل باز باشید.

   این جمله ضمناً دلیل دیگرى بر مسأله تجسّم اعمال است; زیرا مى گوید همان چیزى را که انفاق کرده اید به شما پس داده خواهد شد. (دقّت کنید)