وَمَآ أَنفَقْتُم مِّن نَّفَقَة أَوْ نَذَرْتُم مِّن نَّذْر فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنصَار
و هر چیزى را که انفاق مى کنید یا (اموالى را که) نذر کرده اید (که در راه خدا انفاق کنید) خداوند آنها را مى داند و ستمگران یاورى ندارند.
«سوره بقره، آیه 270»
توضیح
این آیه مى گوید : آنچه را در راه خدا انفاق مى کنید اعم از این که واجب باشد یا غیر واجب، کم باشد یا زیاد، از راه حلال تهیّه شده باشد یا حرام، با اخلاص در راه خدا انفاق شود یا با ریا، توأم با منّت و آزار باشد یا بدون آن، از اموالى باشد که خداوند دستور به انفاق آن داده است یا انسان بوسیله نذر بر خود واجب کرده باشد، به هرگونه اى که باشد، خدا آن را مى داند و جزاى آن را خواهد داد.
خلاصه این که، تمام انفاقها حتماً مورد توجّه ذات پاک پروردگار است، چه خوب است که همه پاک باشد.
«وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنصَار»
در این جمله مى گوید «ستمگران یار و یاورى ندارند.» یعنى، آنها که اموال خویش را در راه خدا انفاق مى کنند و به این وسیله محرومان و تهیدستان را نجات مى دهند یا با صرف مال در کارهایى که نفع اجتماعى دارد رفاه و آسایش عمومى را فراهم مى سازند، این انفاقها پشتیبان و مددکار آنها خواهد بود و از آن استفاده خواهند کرد، در حالى که ثروت اندوزان بخیل و یا انفاق کنندگان ریاکار و مردم آزار از این «یار و یاور» محرومند !
و ممکن است اشاره به این باشد که در برابر کیفرهایى که در قیامت در انتظار ریاکاران و بخیلان و منّت گذاران و مردم آزاران است، هیچ کس از آنها حمایت و شفاعت نخواهد کرد، اینها ستمگرانى هستند که حقوق توده هاى رنجدیده را پایمال کرده اند; بنابراین، کسى در آن دادگاه بزرگ از آنها دفاع نمى کند، این اثر ظلم و ستم در هر چهره و به هر شکل و گونه است.
خوشا به حال آنان که در آن روز یاورانى از کمکهاى مردمى و انفاقهاى فى سبیل الله دارند!
