سپس مى افزاید : «وَمَاتُنفِقُواْ مِنْ خَیْر فَلاَِنفُسِکُمْ»
این جمله مى گوید منافع انفاق به خود شما بازگشت مى کند و به این وسیله انفاق کنندگان را تشویق به این عمل انسانى مى نماید. مسلّماً انسان هنگامى که بداند نتیجه کار او به خود او باز مى گردد بیشتر به آن کار علاقه مند خواهد شد; ممکن است در ابتدا چنین به نظر برسد که منظور از بازگشت منافع انفاق به انفاق کننده همان پاداش و نتایج اخروى آن است; البتّه این معنى صحیح است، ولى نباید تصوّر کرد که سود انفاق تنها جنبه اخروى دارد، بلکه از نظر این دنیا نیز به سود آنهاست. از نظر معنوى، روح گذشت و بخشش و فداکارى و نوع دوستى را در انفاق کننده پرورش مى دهد، و در حقیقت وسیله مؤثّرى براى تکامل روحى و پرورش شخصیّت اوست. و امّا از نظر مادّى وجود «افراد محروم و بینوا» در یک اجتماع، موجب انفجارهاى خطرناک مى گردد، همان انفجارى که گاه تمام اصل مالکیّت را در خود فرو مى برد و تمام ثروتها را مى بلعد و نابود مى سازد !
انفاق، فاصله طبقاتى را کم مى کند و خطراتى را که از این رهگذر متوجّه افراد اجتماع مى شود، از میان مى برد.
انفاق آتش خشم و شعله هاى سوزان طبقات محروم را فرومى نشاند و روح انتقام و کینه توزى را از آنها مى گیرد.
بنابراین، انفاق از نظر سلامت جامعه و امنیّت آن به سود انفاق کنندگان نیز هست.
ودر ادامه مى افزاید : «وَ مَاتُنْفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغَآءَ وَجْهِ اللَّهِ»
یعنى، مسلمانها اموال خودرا انفاق نمى کنند مگر براى «وجه الله»، براى طلب رضا و خشنودى او.
ممکن است همان طور که بعضى از مفسّران گفته اند این جمله «خبریّه» در این جا به معنى نهى باشد یعنى مردم نباید انفاق کنند مگر براى رضاى خدا; زیرا تنها در صورتى انفاق آن همه منافع دارد که به خاطر خدا انجام گیرد.
