مقدّمه :
اقوام پیشین در مورد عادت ماهیانه زنان عقائد مختلفى داشتند. یهودیان فوقالعاده سختگیرى مىکردند، و در این ایّام به کلّى از زنان در همه چیز از جمله، در خوردن و آشامیدن و بستر و مجلس جدا مىشدند، در تورات کنونى احکام شدیدى در این باره دیده مىشود.(1)

به عکس آنان، مسیحیان هیچ گونه ممنوعیّت و محدودیّتى براى خود، در برخورد با زنان، در این ایّام قائل نبودند. و امّا بت پرستان عرب، دستور و سنّت خاصّى در این زمینه نداشتند، ولى ساکنان مدینه و اطراف آن، بعضى از آداب یهود را در این زمینه اقتباس کرده بودند، و در معاشرت با زنان در حال حیض سختگیریهایى داشتند، در حالى که سایر عربها چنین نبودند، و حتّى شاید آمیزش جنسى را در این حال جالب مىدانسته و معتقد بودند که اگر فرزندى
نصیب آنها شود بسیار خون ریز خواهد بود، و این از صفات بارز و مطلوب نزد اعراب بادیه نشین خون ریز بود!(2)
 
امّا اسلام، که در همه مسائل از افراط و تفریط پرهیز مىکند، و آن را نشانه نادانى و جهالت معرّفى مىنماید، دستور عادلانهاى در مورد عادت ماهیانه زنان داد، و ضمن حفظ کرامت و شخصیّت زنان، آنها را در این وضعیّت از برخى مسئولیّتهاى دینى معاف نمود. شرح این مطلب را در مسائل آینده مطالعه فرمائید.
 

(1) . مثلا در باب 15 از سِفر لاویان تورات چنین مىخوانیم: «اگر زنى صاحبه جریان باشد، و جریان از بدنشخون حیض باشد تا هفت روز جدا خواهد بود و هر کس او را مس کند، تا به شام ناپاک باشد، و هر چیزى که وقتجدا ماندنش بر آن بخوابد ناپاک باشد، و هر چه که بر آن نشسته باشد ناپاک باشد، و هر کسى که بسترش رالمس نماید (باید) لباس خود را بشوید، و خویشتن را با آب شستشو دهد، و تا به شام ناپاک باشد...» (به نقل ازتفسیر نمونه، جلد دوم، صفحه 143).
(2) . تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 143.