خداوند متعال در آیات شریفه دهم تا دوازدهم سوره تحریم، دو الگو براى انسانهاى مشرک و بى ایمان، و دو الگو براى موحّدان و مؤمنان بیان مى کند:
«ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ امْرَأَتَ نُوح وَ امْرَأَتَ لُوط کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَیْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَینِْ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ یُغْنِیَا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَیْئًا وَ قِیلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ* وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِینَ ءَامَنُواْ امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ إِذْ قَالَتْ رَبِّ ابْنِ لِى عِندَکَ بَیْتًا فىِ الْجَنَّةِ وَ نَجِّنىِ مِن فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجّنىِ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ* وَ مَرْیَمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتىِ أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهِ مِن رُّوحِنَا وَ صَدَّقَتْ بِکَلِمَاتِ رَبّهَا وَ کُتُبِهِ وَ کَانَتْ مِنَ الْقَانِتِینَ; خداوند براى کسانى که کافر شده اند، به همسر نوح و همسر لوط مثل زده است، آن دو تحت سرپرستى دو بنده صالح از بندگان ما بودند، ولى به آن دو خیانت کردند و ارتباط با این دو (پیامبر) سودى به حالشان نداشت، و به آنها گفته شد: «همراه، کسانى که وارد آتش مى شوند، وارد شوید»! و خداوند براى مؤمنان، به همسر فرعون مثل زده است، در آن هنگام که گفت: «پروردگارا! نزد خود براى من خانه اى در بهشت بساز، و مرا از فرعون و کار او نجات ده و مرا از گروه ستمگران رهایى بخش!» و همچنین به مریم دختر عمران که دامان خود را پاک نگه داشت، و ما از روح خود در آن دمیدیم، او کلمات پروردگار خویش و کتاب هایش را تصدیق کرد و از مطیعان (فرمان خدا) بود».
به منظور تکمیل مباحث مربوط به نوح پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)، شایسته است اشاره اى هم به همسرش، که راه شرک و کفر را پیمود، داشته باشیم. به همین مناسبت آیات سه گانه فوق انتخاب شد که اشاره به سرگذشت دو زن بى ایمان و دو زن فوق العاده با ایمان دارد، که داستان زندگى همه آنها مایه عبرت است; اگر در آن بیندیشیم.
چند نکته در آیات مورد بحث قابل توجّه است:
1. خیانت همسر حضرت نوح(علیه السلام)، و همچنین همسر حضرت لوط(علیه السلام)(1) مسایل جنسى و ارتباط با دیگران نبود. و اساساً همسر هیچ پیامبرى از این جهت مشکل نداشته است، بلکه خیانت آنها جاسوسى و انتقال اخبار خانه نبوّت براى مشرکان و بت پرستان بود.(2) بنابراین آنچه که گاه العیاذ بالله در مورد ارتباط نامشروع بعضى از همسران پیامبران گفته مى شود کذب محض است و هیچ اعتبارى ندارد.
و لذا در روایتى از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) مى خوانیم:
«ما بَغَتْ اِمْرَأَةُ نِبّى قَطُّ;(3) همسر هیچ پیامبرى هرگز آلوده عمل منافى عفّت نشد».
2. رابطه این دو زن بى ایمان با آن دو پیامبر عظیم الشأن باعث نجات آنها نشد. این مطلب نشان مى دهد که اگر انسان ایمان و عمل صالح نداشته باشد، نباید چشم به شفاعت و مانند آن بدوزد.
3. این زنان تنها الگو و اسوه زنان نیستند، بلکه سرگذشت آنها براى مردان هم مایه عبرت است. و این نشانه عظمت حضرت مریم و آسیه(علیهما السلام) که آنقدر در آسمان ایمان اوج گرفته اند که مردان مؤمن نیز میتوانند از آنها الگو بگیرند.
4. آسیه، همسر فرعون، در کاخ فرعون و در قلب کفر و شرک ایمان آورد و در مقابل تمام شکنجه ها به زانو در نیامد و دست از خداى موسى برنداشت و در آستانه شهادت دست به دعا بلند نمود و سه دعا کرد و خداوند هر سه خواسته اش را اجابت فرمود و قصرى به مراتب بهتر و وسیع تر از قصر فرعون، در بهشت به وى عنایت کرد.
5. حضرت مریم، مادر حضرت عیسى(علیهما السلام)، در مقابل سیل تهمتهاى دشمنان استقامت کرد، و در این مسیر صبر و خویشتن دارى نمود و با توکّل بر خداوند به موفقیّت دست یافت.
6. نکته آخر این که عاقبت آن دو زن مشرک و بى ایمان، آتش سوزان دوزخ و جهنّم، و عاقبت حضرت مریم و آسیه(علیهما السلام)بهشت و جلب خوشنودى خداوند بود.

(1). نام همسر حضرت نوح(علیه السلام) «واغله» و همسر حضرت لوط «واهله» بوده است. برخى اوّلى را «والغه» و دوّمى را «والهه» گفته اند. (بحار الانوار، ج 11، ص 309)
(2). بحار الانوار، ج11، ص308.
(3). در المنثور، ج6، ص245.