در این بخش از سرگذشت نوح پیامبر(علیه السلام)، به داستان ساختن کشتى نجات مى پردازیم. این داستان در آیات 36 تا 41 سوره هود آمده است. توجّه بفرمایید:
«وَ أُوحِىَ إِلىَ نُوح أَنَّهُ لَن یُؤْمِنَ مِن قَوْمِکَ إِلَّا مَن قَدْ ءَامَنَ فَلَا تَبْتَئسْ بِمَا کَانُوْا یَفْعَلُونَ; به نوح وحى شد که: «جز آنها که (تاکنون) ایمان آورده اند، دیگر هیچ کس از قوم تو ایمان نخواهد آورد. پس، از کارهایى که انجام مى دادند غمگین مباش».
این آیه شریفه امید حضرت نوح را نسبت به ایمان آوردن مشرکان و بت پرستانى که تا آن روز ایمان نیاورده بودند نا امید کرد، تا دیگر زحمت تبلیغ و ارشاد آنان را به خود ندهد. آیه فوق در حقیقت پایان مأموریّت تبلیغ و ارشاد و هدایت بود. و آیه بعد آغاز مرحله دیگرى از وظیفه نوح پیامبر است:
«وَ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَ وَحْیِنَا وَ لَا تخاطِبْنى فىِ الَّذِینَ ظَلَمُواْ إِنهَُّم مُّغْرَقُوَن;(1) و (اکنون) در محضر ما و طبق وحى ما، کشتى بساز، و درباره آنها که ستم کردند با من سخن مگو (و شفاعت مکن) که (همه) آنها غرق شدنى هستند!»
سؤال: با توجّه به این که همه جا محضر خداست چرا خداوند مى فرماید: در محضرما به کار ساختن کشتى بپرداز؟
پاسخ: این جمله به معناى عنایت خاصّ و ویژه حضرت حق است. همه جا محضر خداست; امّا خداوند به مسجد الحرام و کعبه مقدّس، و مسجد النبى و حرم حضرت رسول(صلى الله علیه وآله وسلم) و شهر نجف و حرم حضرت على(علیه السلام) و کربلا و حرم امام حسین(علیه السلام) و مانند آن، عنایت مخصوصى دارد. اگر انسان توجّه به این نکته داشته باشد که همه جا محضر خداست آلوده به گناه و معصیت نمى گردد.
نکته دیگرى که در این آیه وجود دارد این که خداوند به حضرت نوح(علیه السلام)مى فرماید: «در مورد ظالمان و مشرکان و بت پرستان شفاعت مکن». چون آنها لیاقت و استحقاق شفاعت ندارند.
بعضى تصوّر مى کنند شفاعت بى حساب و کتاب است; در حالى که هم قابلیّت قابل و هم فاعلیّت فاعل ضرورت دارد. حضرت على(علیه السلام) شفیع روز جزاست(2)، امّا کسانى را شفاعت مى کند که رابطه اى با آن حضرت داشته باشند. اگر ما تمام پلهاى پشت سر خود را خراب کنیم و هیچ ارتباط و سنخیّتى با آن حضرت نداشته باشیم، نباید امید شفاعت داشته باشیم. شفاعت مانند بذر افشانى است که در زمین آماده نتیجه و ثمر مى دهد، نه در شوره زار.

(1). سوره هود، آیه 37.
(2). روایات مختلفى دلالت دارد که آن حضرت یکى از شفیعان روز قیامت است. از جمله آنچه که در میزان الحکمة، ج5،باب 2044 آمده است.