«صحیح مسلم»، که از معتبرترین کتب حدیثى اهل سنّت است و همه روایات آن رامعتبر مى دانند، روایت عجیبى در این زمینه از سعد بن وقاص، فرمانده معروف سپاه اسلام، نقل مى کند. به این روایت توجّه کنید:
روزى معاویه سعد بن وقاص را دید. به او اعتراض کرد که چرا ابوتراب (على بن ابیطالب) را سبّ (ولعن) نمى کنى؟ سعد گفت: سه فضیلت (بسیار مهم) از او به خاطر دارم که پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) درباره اش گفته، بدین جهت هرگز او را سبّ (ولعن) نخواهم کرد. اگر یکى از آن سه، متعلّق به من بود بهتر از تعداد زیادى شتران سرخ مو است (این حیوان از گرانبهاترین سرمایه هاى عرب محسوب مى شود.) این سه فضیلت به شرح زیر است:
1. در یکى از جنگ ها (جنگ تبوک) پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) على(علیه السلام) را به عنوان جانشین خود در مدینه نصب کرد، تا به سمت میدان جنگ حرکت کند. على عرض کرد: اى رسول خدا! مرا همراه زنان و کودکان در مدینه مى گذارى و خود به جهاد در راه خدا مى روى؟ پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: آیا راضى نمى شوى که تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى(علیه السلام) باشى، جز این که پس از من پیامبرى نخواهد آمد؟!
2. در جنگ خیبر (پس از آن که افراد مختلفى فرماندهى سپاه اسلام را بر عهده گرفته و به خیبر حمله کرده ودست خالى برگشتند) از پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)شنیدم که فرمود: پرچم را به دست مردى مى سپارم که خدا و رسولش را (از صمیم قلب) دوست دارد و خدا و رسولش هم او را دوست مى دارند (و او پیروز خواهد شد.)
همه ما توجّه خود را به سمت پیامبر جلب کرده و با دقّت گوش مى دادیم تا بدانیم منظور حضرت کیست. فرمود: على را صدا بزنید. على(علیه السلام) در حالى که از درد چشم اذیّت مى شد (و گویا به همین جهت مشغول استراحت بود) خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) رسید. حضرت رسول(صلى الله علیه وآله وسلم) مقدارى از آب دهان مبارکش را بر چشم على مالید و (بدینوسیله چشمش شفا یافت، سپس) پرچم سپاه اسلام را به او سپرد و خداوند قلعه خیبر را به دست على(علیه السلام) گشود.
3. هنگامى که آیه مباهله (آیه 61 سوره آل عمران) نازل شد، پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)على و فاطمه و حسن و حسین را فراخوانده و به خداوند عرض کرد: «خدایا! اینها اهل بیت من هستند»(1).
اگر تنها همین یک روایت در شأن على وارد شده بود براى نشان دادن فضایل و جایگاه مهم و بى نظیر او در اسلام و نزد خدا و رسولش کافى بود. همانگونه که این روایت براى پى بردن به عمق خباثت و کینه و عناد معاویه کافى است و نشان مى دهد که نمى توان چهره او را با فیلم ها و سریال ها تطهیر کرد.
در پایان این بحث توجّه به این اشعار پر مغز خالى از فایده نیست:
گر برتر از آسمان بود منزل تو *** وز کوثر اگر سرشته باشد گِل تو
چون مهر على نباشد اندر دل تو *** مسکین تو و سعى هاى بى حاصل تو(2)

(1). صحیح مسلم، ج4، کتاب فضائل الصحابة، ص1871، ح32.
(2). این شعر از شاه سنجان خوافى است، که در کتاب ستایشگران خورشید، ص303 و ص 331 آمده است.