پیامبران خدا هنگامى که براى دعوت امّتها قیام مى کردند قبل از هر چیز اصرار داشتند آنها را با دو اصل توحید و معاد آشنا کنند. چون تمام اصلاحات در جامعه بشرى منوط به ایمان به این دو اصل است. انسان اگر توجّه داشته باشد که عالم هستى خدایى دارد که عالم الغیب و الشهادة است(1) و در همه جا حضور دارد(2) و ناظر بر همه چیز است(3) و به انسان از رگ گردنش نزدیکتر است(4)، مراقب اعمال و رفتار و کردارش خواهد بود و هر کارى از او سر نمى زد.
همچنین اگر ایمان داشته باشد که این عالم حساب و کتابى دارد(5) و معاد و قیامتى در کار است و براى کارهاى خوب ثواب و نسبت به کارهاى بد مجازات مى شود،(6)اصلاح مى شود و از زشتیها دست برمى دارد.
اگر خلافکاران و سارقان و تبهکاران جامعه مشاهده کنند که چندین پلیس در همه جا مراقب آنهاست و تمام حرکات و سکنات آنها را تحت نظر دارد، دست از پا خطا نمى کنند. همچنین اگر ببینند که پلیس متخلّفان را دستگیر کرده و آنها را تحویل دادگاه داده، و دستگاه قضا با جدّیت به اتّهام آنها رسیدگى نموده و تمام متخلفان را بدون استثناء مجازات مى کند، به خود جرئت تخلّف و سرقت و تبهکارى نمى دهند.
انبیاى الهى مى خواستند این دو اصل را زنده کنند تا مردم به سراغ زشتیها نروند. بنابراین، اگر کسى آلوده گناه شود و مرتکب کار زشتى گردد، یا دچار ضعف در اصل توحید شده، و یا در مسأله معاد مشکل دارد. چون کسى که در هر دو جهت قوى باشد و هر دو اصل را باور دارد بیراهه نمى رود.

(1). سوره حشر، آیه 22.
(2). سوره حدید، آیه 4.
(3). سوره علق، آیه 14.
(4). سوره ق، آیه 16.
(5). سوره یونس، آیه 61.
(6). سوره زلزلة، آیه 7و8.