سماعة بن مهران از تفسیر آیه 35 سوره احقاف از امام صادق(علیه السلام) سؤال کرد که: انبیاى اولواالعزم چه کسانى هستند؟
امام(علیه السلام) فرمود: آنها پنج نفرند; حضرت نوح و ابراهیم و موسى و عیسى و پیامبر  اسلام(علیهم السلام). پرسید: چرا به این بزرگواران صاحبان اراده و تصمیم قوى گفته مى شود؟
امام فرمود: چون هنگامى که نوح پیامبر(علیه السلام) دینش را به مردم عرضه کردعدّه اى مشرک و بت پرست بودند که حاضر نبودند به آسانى ایمان آورده و کیش بت پرستى که در میان آباء و اجدادشان سابقه داشت را رها کنند و لذا در طول 950 سال تبلیغ مستمر و پیگیر حضرت نوح، تنها 80 نفر ایمان آوردند. ولى حضرت نوح(علیه السلام) عزم و اراده اى محکم و قوى داشت و خسته نمى شد و با قدرت وظیفه اش را انجام مى داد. هنگامى که حضرت نوح(علیه السلام) رفت و دوران حضرت ابراهیم(علیه السلام) آمد و آن حضرت آیین جدیدى را به مردم عرضه کرد، پیروان آیین قدیم به راحتى زیر بار آیین جدید نمى رفتند. باید پیامبر صاحب عزم و اراده اى قوى و آهنین همچون ابراهیم بت شکن باشد که در راه تبلیغ و هدایت مردم تا قلب دریاى آتش پیش برود و حاضر به قربانى کردن فرزند دلبندش شود.
پس از ابراهیم(علیه السلام)، دیگر پیامبران اولواالعزم نیز چنین وضعیّتى داشتند. و لذا، به این بزرگواران، انبیاى اولواالعزم مى گفتند.(1)

(1). کافى، ج2، ص 17، باب الشرایع، ح2