حضرت نوح(علیه السلام) در ادامه گزارش کارش به محضر خداوند متعال و به عنوان گله از قومش مى فرماید:
«ثُمَّ إِنِىّ دَعَوْتهُمْ جِهَارًا * ثُمَّ إِنِىّ أَعْلَنتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَاراً;(1) سپس من آنها را با صداى بلند (به اطاعت فرمان تو) دعوت کردم، سپس آشکارا و نهان (حقیقت توحید و ایمان را) براى آنان بیان داشتم».
حضرت نوح(علیه السلام) براى تبلیغ آئین خدا به روش معمول و متعارف تبلیغ قناعت نمى کرد; بلکه از هر فرصتى براى رسیدن به هدف مقدّسش استفاده مى نمود. که نمونه هاى از آن را در مباحث گذشته شرح دادیم. این سیره حضرت نوح درس بزرگى براى تمام مبلّغان دینى است.
پیام این آیه این است که مسلمانان باید براى تبلیغ اسلام از تمام فرصتها و ظرفیّتها و روشها بهره بگیرند و تبلیغاتشان بسیار متنوّع باشد. تبلیغات را منحصر در مساجد و حسینیّه ها و مجالس مذهبى نکنند; بلکه از تمام ابزارهاى مفید نظیر صدا و سیما، اینترنت، ماهواره ها، اردوهاى زیارتى خانه خدا و قبور حضرات معصومین(علیهم السلام)، مسابقات، اهداى جوایز، آموزش و پرورش و خلاصه از تمام ابزار و وسایل ممکن استفاده کنند. همانگونه که نوح پیامبر(علیه السلام) از تمام ظرفیّتهاى جامعه آن روز بهره گرفت و وظیفه اش را انجام داد. بعضى متأسّفانه از تنوّع تبلیغات غافلند و آن را منحصر در مساجد و حسینیّه ها مى دانند، که این اشتباه است.
حضرت نوح(علیه السلام) در ادامه به بیان بشارتهایى که به قومش داد مى پردازد. مى گوید: «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّکُمْ إِنَّهُ کاَنَ غَفَّارًا * یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُم مِّدْرَارًا * وَ یُمْدِدْکمُ بِأَمْوَال وَ بَنِینَ وَ یَجْعَل لَّکُمْ جَنَّات وَ یَجْعَل لَّکُمْ أَنْهارًا;(2) و گفتم: از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است. تا بارانهاى پر برکت آسمان را پى در پى بر شما فرو فرستد. و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کن و باغهاى سرسبز و نهرهاى جارى در اختیارتان قرار دهد».
نوح پیامبر(علیه السلام) طبق آیات فوق به قومش سفارش مى کند که از گناهان خود توبه کنند. چرا که توبه و استغفار برکات معنوى و مادّى متعدّدى به دنبال دارد; البتّه توبه جدّى به گونه اى که دیگر به سمت گناه باز نگردد. علاوه بر این، گذشته سیاه خود را با اعمال نیک آینده جبران نماید، تا آثار شوم گناه از زندگیش رخت بربندد. امام سجّاد(علیه السلام)در مناجات تائبین مى فرماید:
«اِلهى اَنْتَ الَّذى فَتَحْتَ لِعِبادِکَ باباً اِلى عَفْوِکَ سَمَّیْتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ: «تُوبُوا اِلَى اللهِ تَوْبَةً نَصُوحاً» فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ;(3) خدایا! تو همان کسى هستى که درى به سوى عالم عفو و گذشتت بازکردى و اسم آن را توبه گذاشتى و فرمودى: «به سوى خدا بازگردید با توبه صادقانه» پس چه عذرى دارد آن کس که از وارد شدن به این درِ باز شده غفلت ورزد؟».
بنابراین، در توبه به سوى تمام گناهکاران، حتّى انسانهاى مشرک و بت پرستى مثل قوم نوح با آن همه لجاجت و سرسختى و عناد و دشمنى، باز است.
پس این که بعضى مى گویند: «ما آنقدر گناه کرده ایم که امیدى به عفو و بخشش الهى نداریم» این سخن، که نشان از یأس از رحمت الهى دارد، از آن گناهان بالاتر است. چنین افرادى هم باید از در توبه وارد شوند، که در توبه به روى آنها نیز باز است.
حضرت نوح(علیه السلام) پس از دعوت قومش به سوى توبه و بازگشت به سمت خداوند، به آثار و برکات توبه و استغفار اشاره مى کند. اوّلین اثر مادّى توبه، باز شدن در برکات آسمان و بارش نزولات آسمانى است. اثر دیگر توبه و استغفار جدّى، امداد به وسیله اموال و فرزندان است. فرزندانى سالم و نیرومند که مى توانند یار و یاور انسان باشند. و سوّمین برکت توبه و استغفار، باغهاى پر برکت و بدون آفت با نهرهاى فراوان است، که خداوند در اختیار استغفارکنندگان قرار مى دهد. آرى، نعمت معنوىِ بخشش گناهان و رحمت و غفران الهى، و نعمتهاى مادّى بارش باران و امداد به فرزندان و اموال و اعطاى باغهاى پر برکت با نهرهاى جارى، همگى ثمرات درخت پربار و پر برکت استغفار و توبه است.

(1). سوره نوح، آیات 8 و 9.
(2). سوره نوح، آیات 10 تا 12.
(3). بحارالانوار، ج 94، ص 142.