حضرت رسول اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) هرگز کسى را نفرین نکرد و تنها در یک مورد تصمیم بر نفرین گرفت که آن هم انجام نشد. و آن زمانى بود که تمام راههاى منطقى و معقول را براى هدایت جمعى از مسیحیان عصر و زمان خود طى کرد و آنها سر سختى و لجاجت نموده و تسلیم حق نشدند. خداوند در این زمینه چنین مى فرماید:
«فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَکُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللَّهِ عَلىَ الْکَاذِبِینَ;(1) هرگاه بعداز علم و دانشى که به تو رسیده، (باز) کسانى درباره مسیح با تو به ستیز برخیزند، بگو: «بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما نیز فرزندان خود را; ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما نیز زنان خود را، ما از نفوس خود (و کسى که همچون جان ماست) دعوت مى کنیم، شما نیز از نفوس خود، آنگاه مباهله (و نفرین) کنیم; و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم».
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) به آنها پیشنهاد داد که ما شما را لعن و نفرین کنیم و شما هم نسبت به ما همین کار را انجام دهید، تا خداوند دعاى هر یک از ما که بر حقّیم را به اجابت برساند و بدین ترتیب حق آشکار گردد. مسیحیان پذیرفتند و به خانه هایشان بازگشتند تا براى مراسم مباهله در روز بعد آماده شوند. شب هنگام جلسه اى گرفتند که فردا چه کنند؟ بالاخره به این نتیجه رسیدند که اگر پیامبراسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) با خدم و حشم و جمعیّت زیادى از مسلمانان و ثروتمندان و صاحب منصبان براى مباهله آمد در مباهله شرکت مى کنیم و پیروز مى شویم. امّا اگر چنین نبود، بلکه کودکان و زنان را با خود همراه کرد، حاضر به مباهله نمى شویم; چون شکستمان قطعى است.
لحظه موعود فرا رسید، جمعیّت مسلمانان در یک سو و گروه مسیحیان در سوى دیگر. مسیحیان منتظر بودند ببینند پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) چگونه در مباهله حاضر مى شود.
ناگهان مشاهده کردند که پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) به همراه گروه کوچک چهار نفرى پا به میدان مباهله گذاشت. امام حسین کوچولو در بغل حضرت و دست امام حسن(علیه السلام)را نیز گرفته و حضرت على(علیه السلام)در سمت دیگر آن حضرت و حضرت فاطمه(علیها السلام) در پشت سرش حرکت مى کند.
حضرت رسول(صلى الله علیه وآله وسلم)خطاب به هیئت چهار نفره همراهش فرمود: «مباهله که شروع شد من نفرین مى کنم شما آمین بگویید».
بزرگان مسیحیّت هنگامى که این ترکیب را دیدند گفتند: «چهره هایى را مى بینیم که اگر نفرین کنند آسمان بر زمین فرو مى ریزد». و لذا از مباهله صرفنظر کرده، و حاضر شدند همانند یک اقلیّت سالم در کنار مسلمانان زندگى نموده، و جزیه بپردازیند.
اگر در فضیلت على(علیه السلام) و خانواده اش جز این آیه نباشد کافى است.(2) مرحوم قاضى نور الله شوشترى(رضی الله عنه) از شصت نفر از علماى بزرگ اهل سنّت نقل مى کند که این آیه شریفه درباره على و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام)است.(3)
ضمناً منظور از «ابنائنا» امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) و منظور از «نسائنا» حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) و منظور از «انفسنا» على(علیه السلام) است. آرى، على(علیه السلام)جان پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) است.
بعضى از بهانه گیران(4) مى گویند: این تفسیر با آیه سازگار نیست، چون امام حسن و امام حسین(علیهما السلام)دو نفر بودند، ولى «ابنائنا» جمع است. و «نسائنا» نیز به صیغه جمع شده، در حالى که فاطمه زهرا(علیها السلام) یک نفر است. «انفسنا» نیز جمع است، امّا حضرت على(علیه السلام) یک نفر است.
در پاسخ این بهانه مى گوییم: اوّلا: علماى خودتان که آیه شریفه را بر افراد مذکور تطبیق داده اند نیز باید پاسخ این سوال را بدهند و این اشکال تنها متوجّه ما نیست. ثانیاً: جمع در این آیه به معنى جنس است، یعنى جنس فرزند، جنس زن و جنس نفس، و جنس با تحقّق یک مصداق هم محقّق مى شود. و لذا اگر در روایتى بگوید: «چنانچه مردان شک بین سه چهار کنند باید فلان عمل را به جا آورند» چنین روایتى شامل حال مردى که چنین شکى کرده نیز مى شود و باید مطابق آن عمل کند، با این که جمع نیست.
نتیجه این که پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) تنها در این مورد تصمیم بر نفرین کردن داشت، که آن هم انجام نشد.

(1). سوره آل عمران، آیه 61.
(2). شرح بیشتر را در کتاب ما «آیات ولایت در قرآن» ص201 به بعد مطالعه فرمایید.
(3). احقاق الحق، ج3، ص 46 به بعد.
(4). این مطلب از نویسنده ى تفسیر المنار نقل شده است. (پیام قرآن، ج9، ص253)