ممکن است براى شما نیز این سؤال پیش آید که :
سخن از آینده جهان بشریّت، چه نتیجه اى براى امروز ما مى تواند داشته باشد؟
امروز با هزاران مشکلات و گرفتارى دست بگریبانیم و باید براى پیروزى بر این مشکلات بیندیشیم، ما را با فردا چه کار؟
آینده بالاخره خواهد آمد، خوب باشد یا بد، آنها که تا آن روز زنده اند از مواهبش برخوردار مى شوند، و آنها که نیستند خدا رحمتشان کند!
به هر حال، این مسأله فعلا «نسیه» است و اثر مثبت و سازنده اى در زندگى امروز ما ندارد!
* * *
ولى این سخن را کسانى مى گویند که همیشه با دید سطحى حوادث را مى نگرند، و تصوّر مى کنند امروز از دیروز و فردا جدا است; و جهان را مرکّب از واحدهاى پراکنده و از هم گسسته مى پندارند.
ولى با توجّه به این که ریشه هاى «حوادث امروز» در گذشته است و آینده را هم از امروز باید بسازیم، و این که توجّه به یک آینده «تاریک»
یا «درخشان» انعکاس فورى در زندگى امروز و موضع گیرى هاى مادر برابر حوادث دارد، روشن مى شود که ما به خاطر امروز هم که باشد باید گذشته و آینده را مورد بررسى دقیق قرار دهیم و بزودى خواهیم دید چه اندازه سازنده است این انتظار بزرگ.
امّا عجب این که، بعضى از نویسندگان نه تنها جنبه مثبت این قضیّه را منکر شده اند بلکه تصریح کرده اند که در انتظار چنان آینده اى بودن، اثرات منفى در کاربرد نیروهاى اجتماعى امروز دارد و آنها را کند مى سازد!
و عجبتر این که، بعضى معتقدند ایمان به وجود یک آینده روشن، بازتابى از محرومیّتهاى طبقه شکست خورده است که غالباً در شکل مذهبى خود نمایى کرده.
ولى انکار نمى توان کرد که عدّه اى کوته فکر از مسأله انتظار سوء استفاده کرده و به عنوان این که ما منتظر چنان ظهورى هستیم تمام مسؤولیّتها را از دوش خود برداشته و به جاى همه آنها، مسأله انتظار ـ آن هم محدود به زبان ـ گذارده اند!
براى بر طرف شدن هر گونه سوء تفاهم از طرفین لازم مى دانم قسمتى از رساله اى را که چندى قبل پیرامون این موضوع نوشته ام از نظر خوانندگان عزیز بگذرانم:
