گرچه این موضوع هنوز به طور اساسى از دایره حرف و سخن و کمیسیون و کاغذ بازى فراتر نرفته است; و هنوز آنچه بیرون کمیسیونهاى خلع سلاح جهانى مى گذرد گواه بر «گسترش مسابقه تسلیحاتى» است، ولى استقبال عموم مردم جهان، از این پیشنهاد نشان مى دهد که یک نوع خود آگاهى در وجدان جهانى پیدا شده است; و حدّاقل همه دولتهاى بزرگ و کوچک از این که قسمت بسیار عظیمى از ثروتهاى خود را صرف آهن پاره هاى ویرانگرى مى کنند که نیرومندترین مغزهاى دانشمندان را براى توسعه و تکمیل به خود مشغول ساخته در حالى که در «مسائل عمرانى» به این «سرمایه ها» و «مغزها» فوق العاده نیازمندند; و همه دست و پا مى کنند به نحوى خود را از این دام بزرگ و خطرناک رهایى بخشند، و روزى فرا رسد که آن سرمایه هاى عظیم انسانى و اقتصادى به مسائل زیر بنایى، و به مراکز نیازها و دردها کشیده شوند.
یکى از مراکز جهانى آمارى در زمینه هزینه اى که هر یک از دولتهاى بزرگ جهان صرف نگهدارى سربازان خود مى کنند اعلام کرده بود ـ سربازانى که جوانترین و زنده ترین اعضاى پیکر اجتماعند ـ و به تعبیر دیگر، هزینه سنگینى که صرف از کار انداختن این نیروى عظیم در هر سال مى کنند.
و ارقام سرسام آورى شبیه ارقام نجومى ارائه داده بود که نشان مى داد به هر حال در کنار این برنامه هاى غلط، طرز فکرهاى نوینى در حال تکوین مى باشد; طرز فکرى که مى گوید این برنامه قابل ادامه نیست و باید در آن تجدید نظر کرد.
و این خود گام دیگرى به سوى آن هدف بزرگ محسوب مى شود.
