مسأله 701: خوب است زنها هر بچّه اى را شیر ندهند، زیرا ممکن است فراموش کنند به چه کسانى شیر داده اند و بعداً دو نفر محرم با یکدیگر ازدواج کنند، مخصوصاً در این ایّام، که با وجود امکان استفاده از شیر خشک و امثال آن، کمتر ضرورتى براى شیر دادن به بچّه هاى دیگران وجود دارد.
مسأله 702: کسانى که به واسطه شیر خوردن با یکدیگر خویشاوند مى شوند مستحبّ است یکدیگر را احترام کنند، ولى حقوق خویشاوندى ندارند و از یکدیگر ارث نمى برند.
مسأله 703: مستحبّ است در صورتى که ممکن باشد بچّه را دو سال تمام شیر بدهند; ولى بیش از دو سال حرام نمى باشد.
مسأله 704: زن مى تواند بدون اجازه شوهر هر بچّه دیگرى را شیر دهد، به شرط آن که حقّ شوهر از بین نرود; ولى جایز نیست بچّه اى را شیر دهد که به واسطه شیر دادن آن بچّه، نسبت به شوهر خود حرام شود.
مسأله 705: هر گاه مردى بخواهد زن برادرش به او محرم شود مى تواند دختر شیر خوارى را با اجازه ولىّ او به عقد موقّت خود درآورد و در همان حال زن برادرش آن دختر را شیر کامل دهد، و بنابر احتیاط واجب باید مدّت عقد موقّت بقدرى باشد که دختر به حدّ قابلیّت بهره گیرى جنسى برسد و چنین عقدى موافق مصلحت دختر نیز باشد.
مسأله 706: شیر دادنى که علّت محرم شدن است، به دو چیز ثابت مى شود:
اوّل: خبر دادن عدّه اى که انسان از گفته آنها یقین پیدا کند.
دوم: شهادت دو مرد عادل، یا چهار زن عادل، بلکه احتیاط واجب آن است که به شهادت یک مرد با یک زن هم اکتفا کند; ولى شاهدها باید شرایط شیر دادن را هم بگویند، مثلا بگویند: «ما دیده ایم که فلان بچّه پانزده بار از پستان فلان زن شیر کامل با شرایطى که در مسأله 692 گفته شده خورده است» و اگر بدانیم همه آنها شرایط را مى دانند و در آن توافق دارند، شرح دادن آن لازم نیست.
مسأله 707: هر گاه ندانند، آیا کودک به مقدارى که سبب محرم شدن است شیر خورده یا نه؟ محرم بودن ثابت نمى شود و باید یقین حاصل شود.
