مقدّمه:
اقوام پیشین در مورد عادت ماهیانه زنان عقائد مختلفى داشتند. یهودیان فوق العاده سخت گیرى مى کردند و در این ایّام به کلّى از زنان در همه چیز از جمله، در خوردن و آشامیدن و بستر و مجلس جدا مى شدند، در تورات کنونى احکام شدیدى در این باره دیده مى شود.
به عکس آنان، مسیحیان هیچ گونه ممنوعیّت و محدودیّتى براى خود، در برخورد با زنان، در این ایّام قائل نبودند. و امّا بت پرستان عرب، دستور و سنّت خاصّى در این زمینه نداشتند، ولى ساکنان مدینه و اطراف آن، بعضى از آداب یهود را در این زمینه اقتباس کرده بودند و در معاشرت با زنان در حال حیض سختگیریهایى داشتند، در حالى که سایر عربها چنین نبودند و حتّى شاید آمیزش جنسى را در این حال جالب مى دانستند و معتقد بودند که اگر فرزندى نصیب آنها شود بسیار خون ریز خواهد بود، و این از صفات بارز و مطلوب نزد اعراب بادیه نشین خون ریز بود!
امّا اسلام، که در همه مسائل از افراط و تفریط پرهیز مى کند و آن را نشانه نادانى و جهالت معرّفى مى نماید، دستور عادلانه اى در مورد عادت ماهیانه زنان داد و ضمن حفظ کرامت و شخصیّت زنان، آنها را در این وضعیّت از برخى مسئولیّتهاى دینى معاف نمود. شرح این مطلب را در مسائل آینده مطالعه فرمائید.
1. مثلا در باب 15 از سِفر لاویان تورات چنین مى خوانیم: «اگر زنى صاحبه جریان باشد و جریان از بدنش خون حیض باشد تا هفت روز جدا خواهد بود و هر کس او را مس کند، تا به شام ناپاک باشد و هر چیزى که وقت جدا ماندنش بر آن بخوابد ناپاک باشد و هر چه که بر آن نشسته باشد ناپاک باشد و هر کسى که بسترش را لمس نماید (باید) لباس خود را بشوید و خویشتن را با آب شستشو دهد و تا به شام ناپاک باشد...» (به نقل از تفسیر نمونه، جلد دوم، صفحه 143).
2. تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 143.
