مقدّمه: نماز رابطه انسان با خدا و مایه صفاى روح و پاکى دل و پیدایش روح تقوى و تربیت انسان و پرهیز از گناهان است. نماز مهمترین عبادات است که طبق روایات «اگر قبول درگاه خدا شود عبادات دیگر نیز قبول خواهد شد و اگر قبول نگردد اعمال دیگر نیز قبول نخواهد شد».
در آیات قرآن مجید و روایات اسلامى و وصایا و سفارشهاى پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمّه معصومین(علیهم السلام) از مهمترین کارهایى که روى آن تأکید شده نماز است. بدین جهت ترک نماز از بزرگترین گناهان کبیره محسوب مى شود.
سزاوار است انسان نماز را اوّل وقت بخواند و به آن اهمیّت بسیار دهد و از تند خواندن نماز، که ممکن است مایه خرابى آن گردد، جدّاً بپرهیزد. روح نماز «حضور قلب» است، بنابراین باید عوامل حضور قلب را در خود تقویت کند، مثل این که معانى کلمات نماز را بفهمد و در حال نماز به آن توجّه داشته باشد و با حال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه کسى سخن مى گوید و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خدا بسیار کوچک ببیند. و نیز کارهائى که ارزش نماز و حضور قلب را کم مى کند انجام ندهد، مثلا در حال خواب آلودگى و خوددارى از بول و در میان سر و صدا و در برابر منظره هایى که جلب توجّه مى کند به نماز نایستد.
کارهائى که ثواب نماز را زیاد مى کند انجام دهد، لباس پاکیزه بپوشد، موهاى خود را شانه بزند و مسواک کند و خود را خوشبو نماید و انگشتر عقیق به دست کند. امید است که خداوند مهربان همه ما را جزء نمازگزاران واقعى قرار دهد و عبادتهاى ناقص مارا به فضل و کرمش قبول فرماید.
1. مرحوم علاّمه مجلسى(رحمه الله) در جلد 80 بحارالانوار، صفحه 20 و 25، به این روایت اشاره کرده است.
