انسان برخلاف بيشتر حيوانات، غالباً احتياجات خويش را به طور آماده از طبيعت دريافت نمى كند، بلكه با تصرّف و تغيير در طبيعت و انجام كار، روى آن به نيازهاى خويش دست مى يابد. خواه آن كار به صورت تبديل شىء به شيئى باشد، يا جابجايى كالا از نقطه اى به نقطه ديگر. در علم اقتصاد به مجموع عملياتى كه طىّ آن، شكل نخستين مواد، تغيير مى يابد و يا جابجا مى شود «توليد» ناميده مى شود.
به بيان ديگر «توليد» عبارت است از فعاليتى كه با به كارگيرى و سازماندهى سلسله عوامل و نهاده هايى همچون سرمايه و منابع طبيعى، به ايجاد كالا و خدمات مى انجامد.(1)
در يك جمله كوتاه و ساده تر مى توان توليد را به «ايجاد فايده» تعريف كرد.(2)
البته مقصود از توليد در اينجا اعم از توليد كالا يا خدمت است، بنابراين كار پرستارى كه در بيمارستان ها خدمت مى كند يا مأمور بهداشتى كه به نظافت خيابان ها و پارك ها اشتغال دارد، نيز «توليد» محسوب مى شود.
امروزه نظريه پردازان اقتصاد بر اين باورند كه منابع طبيعى، سرمايه هاى فيزيكى، تكنولوژى و نيروى انسانى، مجموعه عناصرى هستند كه در توليد و ايجاد كالا و خدمات، نقش اصلى را ايفا مى كنند، در اين ميان سرمايه انسانى و بهرهورىِ درست از آن، پايه اصلى ثروت ملت ها را تشكيل مى دهد.(3)

(1) . ر.ك: فرهنگ اصطلاحات كار و تأمين اجتماعى، ص 118; مبانى و اصول علم اقتصاد، ص 142.
(2) . درآمدى بر اقتصاد اسلامى، ص 281 .
(3) . ر.ك: توسعه اقتصادى در جهان، ج 1، ص 473 .