از آيات قرآن استفاده مى شود همه مواهب الهى و نعمت هاى دنيوى، مطلوب و پسنديده است و در اصل براى اهل ايمان آفريده شده است:
«(قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِىَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا خَالِصَةً
يَوْمَ الْقِيَامَةِ); (اى پيامبر) بگو زيورهايى كه
خداوند براى بندگانش پديد آورده و (نيز) روزى هاى پاكيزه را چه كسى حرام گردانيده؟ بگو اين (نعمت ها) در زندگى دنيا براى كسانى است كه ايمان آورده اند و روز قيامت (نيز) مخصوص آنان مى باشد».(1)
از اين آيه استفاده مى شود كه تمامى نعمت ها در واقع براى اهل ايمان آفريده شده است. هر چند افراد آلوده و ظالم نيز از آن استفاده مى كنند ولى شايستگى آن را در واقع ندارند و گويا بهره بردارى آنها از مواهب مادى دنيا به صورت غاصبانه است.
در آيه ديگر مى خوانيم: «(وَلَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِي الاَْرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ قَلِيلا مَّا تَشْكُرُونَ); و ما تسلط و مالكيّت بر زمين را براى شما قرار داديم و انواع وسائل زندگى را براى شما فراهم ساختيم اما كمتر شكرگزارى مى كنيد».(2)
(1) . اعراف، آيه 32 .
(2) . اعراف، آيه 10 .