از دقّت در انگيزه هايى كه در اين فصل بدان پرداخته شد، استفاده مى شود كه:
1. در نگرش اسلامى، مؤمن بايد كار كند و تلاش را عبادت و خدمتى به خلق خدا بداند، خواه بخواهد از محصول تلاش خود زاهدانه بهره مند شود و يا به طور گسترده (در حدّ معقول) از آن استفاده كند.
2. بايد از هرگونه بطالت و تن آسايى كه شديداً مورد نهى و نكوهش اسلام است، بپرهيزد.
3. دنياگريزى و سرانجام روى آوردن به «ترهّب» و زندگى به شكل صوفيانه نيز در اسلام مذموم است.
4. انفاق و جهاد مالى و گره گشايى و حل دشوارى هاى مردم كه گاه با رويكرد مالى انجام مى پذيرد، اهميّت خاصى در پيشگاه خدا دارد و طبيعى است كه روى آوردن به آن، هر مسلمانى را وادار مى كند تا توانمندى هاى مالى خود را تقويت كند و در ابعاد كلان ـ در صورت امكان ـ توانمندى كشور اسلامى را قوت بخشد.
5. با توجه به اينكه در سايه كار و تلاش، وضعيت معيشتى و مالى مسلمان تلاشگر، رونق مى يابد و چنين رونقى ممكن است زمينه گرايش افراطى به دنيا و دنيازدگى را فراهم كند، ضرورت روى آوردن به زهد اسلامى به معناى صحيح كلمه، روشن مى شود.
زيرا زهد واقعى كه «عدم تعلق و وابستگى قلبى به زرق و برق دنيا و تمتّعات مادى» است مى تواند به سرمايه ها و امكانات به دست آمده از كار و تلاش، جهت درست بدهد و انسان تلاشگر و به تمكّن مالى رسيده را از بيمارى «دنيازدگى» نجات بخشد و انگيزه هاى استفاده بهينه از ثروت در مسيرى انسانى و خداپسندانه را در او زنده كند.
پر واضح است كه زهد واقعى، نسبت به چنين كسانى ظهور و بروز دارد و «بازدارندگى زهد اسلامى» در ارتباط با چنين انسان هاى متمكنى تجلّى مى يابد.