از مجموع آنچه ذكر شد چنين نتيجه مى گيريم كه در ميان چند ركنِ تقسيم، توليد، توزيع و مصرف، ركن توليد از اهميت ويژه اى در نظام هاى اقتصادى برخوردار است. توسعه اقتصادى هر كشور، نخست در گرو ظرفيت و توان توليدى آن كشور است.
اسلام از راه اصلاح نگرش و فرهنگ سازى مناسب و وضع قوانين و احكام ويژه اقتصادى و مخصوصاً توصيه به عمران و آبادانى زمين، همگان را به سرمايه گذارى در امور توليدى تشويق نموده است.
در بينش دينى برخلاف نظام سرمايه دارى، هدف از توليد، كسب حداكثر سود نيست، بلكه افزون بر آن، اسلام به منافع جامعه نيز توجه ويژه
نموده است، لذا هماهنگ سازى عرضه و تقاضا، حركت در راستاى نفى تورم، رسيدن به استقلال اقتصادى و خودكفايى مالى، همچنين دست يابى به عدالت اقتصادى و برطرف شدن فاصله طبقاتى، از اهداف و انگيزه هاى مهم و اساسى «توليد» به شمار مى رود.
به همين جهت، در نگاه دين برخلاف ديگر نظام هاى اقتصادى، هر چيزى را نمى توان توليد كرد، بلكه با توجه به مسائل ارزشى و معنوى، «توليد» در يك چارچوب تعريف شده اى مجاز است.
در اين بينش، توليد فرآورده هاى زيانبار و مضرّ ـ هر چند براى فرد سرمايه گذار، منافع بى شمارى داشته باشد ـ و نيز توليد مصنوعاتى كه به توسعه فساد و منكرات در جامعه منجر شود، و يا باعث تسلط فرهنگ بيگانه بر كشور اسلامى گردد و زمينه تقويت دشمنان را فراهم نمايد، امرى مذموم و ممنوع است.