از آثار فقر، گرسنگى است. نداشتن ثروت كافى موجب محروم ماندن از دستيابى به غذاهاى لازم و انرژى زا براى بدن است و همين امر به فرسايش جسم و نيروى بدنى مى انجامد و مقاومت بدن را در برابر بيماريها كاهش مى دهد و زمينه بروز انواع بيماريها در انسان را فراهم مى كند.
كسى كه به فقر دچار شود، همراه بدى دارد و همو وى را از پاى در مى آورد.
پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) مى گويد: «أللّهم إنّي أعوذ بك من الجوع فانّه بئس الضجيع; خدايا از گرسنگى به تو پناه مى برم، چرا كه گرسنگى همبستر و همراه بدى است».(1)
اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد: «وإن عضَّته الفاقة شغله البلاء، وإن جهده الجوع قَعَد به الضّعف; اگر انسان به تهيدستى مبتلا گردد، بلاها او را مشغول مى سازد و اگر گرسنگى او را در فشار قرار دهد، ناتوانى او را از پاى در مى آورد».(2)
مى دانيم كه گرسنگى غم و اندوه به بار مى آورد و خود همين نيز در كاهش توان جسمى اثر دارد. على(عليه السلام)مى فرمايد: «ألهمّ يذيب الجسد; اندوه و غم، جسم را ضعيف و ناتوان مى سازد».(3)

(1) . الجامع الصغير، ج 1، ص 234; بحارالانوار، ج 88، ص 75 .
(2) . نهج البلاغه، قصار 108 .
(3) . غررالحكم، شماره 7453 .