يكى از عوامل مهم فقر در عصر ما، بلكه در هر زمان و مكان ظلم و ستمى است كه كارفرمايان به كارگران روا مى دارند و بخش مهمى يا حداقل سهم كوچكى از حقوق آنان را نمى پردازند. گرچه در عصر ما قوانين و مقرراتى براى حفظ حقوق كارگران وضع شده; ولى به روشنى مى بينيم بسيارى از كارفرمايان ـ مخصوصاً صاحبان صنايع و شركت هاى بزرگ ـ آن قوانين را دور مى زنند يا به نفع خود تفسير مى كنند و در نتيجه حقوق كارگران همچنان پايمال مى شود و فقر دامن آنها را مى گيرد.
در اسلام به حفظ حقوق كارگران اهميّت فوق العاده اى داده شده است تا آنجا كه يكى از سه گناه نابخشودنى غصب حقوق كارگر شمرده شده; رسول خدا مى فرمايد: «إنّ الله غافر كلّ ذنب إلاّ مَنْ أحدث ديناً او اغتصب أجيراً أجره او باع حرّاً; خداوند هر گناهى را مى بخشد جز كسى كه دينى اختراع كند يا حقوق كارگرى را غصب نمايد يا آزاده اى را بفروشد».(1)
اميرمؤمنان على(عليه السلام) نيز در حديث اصبغ بن نباته فرمود: «لعنت خدا بر كسى باد كه حق كارگرى را غصب كند; ألا من ظلم أجيراً أجرته فلعنة الله عليه».(2)
همين مضمون در منابع اهل سنّت نيز به صورت حديث قدسى آمده است; خداوند مى فرمايد: «ثلاثة أنا خصمهم يوم القيامة... رجلٌ استأجر أجيراً فاستوفى منه و لم يعط أجره; سه گروه اند كه روز قيامت خودم با آنها مخاصمه خواهم كرد... يكى از آنها كسى است كه كارگرى را استخدام كرده; ولى حق او را به طور كامل نمى پردازد».(3)

(1) . همان، ج 13، ابواب احكام الاجاره، باب 5، ح 4.
(2) . بحارالانوار، ج 40، ص 45 .
(3) . كنز العمال، ج 16، ص 36، ح 43826 .