با توجّه به استدلالات علمى گذشته، براى اثبات وجود خدا ممکن است این پرسش پیش آید که چرا بسیارى از دانشمندان و بنیان گذاران علوم طبیعى، راه انکار را پیموده اند؟
پاسخ این پرسش چندان مشکل نیست، چرا که کمتر دانشمندى را مى توان یافت که در اعماق سخنان خود، به وجود یک عقل کل و یک مبدأ علم و قدرت معتقد نباشد، اگر چه در نام گذارى و تعبیر از آن، الفاظى غیر از «خدا» و «الله» را بکار برد.
به گفته «فلیسبن شاله» فیلسوف معروف:
«هیچ بى خدایى وجود ندارد، هرکس به طرزى به او مى اندیشد و هرکس به گونه اى او را درک مى کند».
کسى که به هنگام بحث درباره ساختمان قلب مى گوید «طبیعت، براى این منظور در میان بطنها، و دهلیزهاى قلب، دریچه اى قرار داده تا خون از بطنها به دهلیزها باز نگردد و جریان آن به هم نخورد» و به این ترتیب براى طبیعت «هدف، قصد، برنامه و عقل» قائل مى شود، آیا مى توان گفت منظورش از کلمه «طبیعت» عوامل فاقد شعور و ارزش است؟! یا باید گفت منظور او «خدا» است، اگر چه کلمه طبیعت را به جاى آن به کار برده است.
نظیر این تعبیرات را، که همه گواه بر ایمان به وجود یک عقل کل است، در کلمات غالب دانشمندان مادّى مى یابیم که براى طبیعت، هدف، برنامه، اراده و قصد را قائل شده اند، و اینها همه گواه بر این است که منظورشان از کلمه «طبیعت»، عوامل فاقد شعور و قصد نیست، بلکه آنها در واقع نام طبیعت را بر «خدا» نهاده اند.
