دین با تعلیمات صحیح و استوارش مى تواند عامل مؤثرى براى پیشرفت هاى علمى باشد، (دقت کنید) زیرا از یکسو: اساس دین بر آزادى اراده و این که هرکس در گرو عمل خویش است گذارده شده است.
و از سوى دیگر: ایمان مذهبى مى گوید: نظام جهان هستى از علم و دانش بى پایانى سرچشمه گرفته، و بسان کتاب بسیار عظیمى است که با خامه دانشمندى - با دانشى بى پایان - نگاشته شده است، بنابراین هر صفحه بلکه هر خط و کلمه این کتاب بزرگ آفرینش محتوى حقیقت برجسته اى است، و در خورد هرگونه مطالعه و دقت.
این طرز جهان بینى کمک غیر قابل انکارى به تفکر و اندیشه مداوم و پى گیر در سازمان آفرینش، و در نتیجه کمک به پیشرفت علوم و دانش هاى انسانى مى کند.
به عکس اگر ما جهان را صرفاً مولود عوامل فاقد عقل و دانش - یعنى عوامل طبیعى - بدانیم و معتقد به مبدأ علم و دانش در جهان هستى نباشیم، چه دلیلى دارد که براى کشف اسرار آن تلاش و کوشش کنیم.
اصولا جهانى که نتیجه فعالیت چنان دستگاهى باشد لزومى ندارد که حساب شده یا اسرارآمیز باشد.
ضربه اى که این نوع «جهان بینى» به پیشرفت علوم و دانش هاى انسان مى زند ناگفته روشن است، و این همان چیزى است که فیلسوف دانشمند معاصر «آلبرت اینشتاین» در گفتار معروفش درباره «علت» توجه متفکران و مکتشفان بزرگ به مذهب مى گوید:
«به سختى مى توان در میان مغزهاى متفکّر جهان کسى را یافت که داراى یک نوع احساس مذهبى مخصوص به خود نباشد، این مذهب با مذهب یک شخص عادى فرق دارد....
این مذهب به صورت «تحیرى شعف انگیز» از نظام عجیب و دقیق کاینات است که گاه گاه پرده از روى اسرارى بر مى دارد که در مقایسه با آن تمام تلاش ها و تفکرات منظم انسانى انعکاسى ضعیف و نا قابل بیش نیست.
این احساس چراغ راه کاوش ها و زندگى اوست، و در برابر افتخارات و پیروزى هایى که نصیب وى مى شود او را از بنده هاى گران «خودخواهى و تفاخر» بدور مى دارد».
و در جاى دیگر اضافه مى کند:
«آیا چه الزام و اعتقادى از نظام جهان هستى و چه اشتیاق عجیبى «کپلر» و «نیوتن» را نیرو مى بخشید که سال ها در تنهایى و سکوت محض براى توضیح دادن و از پیچیدگى در آوردن جاذبه و نظام فلکى رنج ببرند؟!.......
آرى آن چیزى که به فداکاران و جانبازان قرون، على رغم شکست ها و ناکامى هاى ظاهرى، توان مى دهد که بار دیگر بر پاى خیزند و جهاد کنند همین احساس مذهبى مخصوص است».
و بگفته دانشمند شیمیدان معاصر «آبر نتاى» : «علوم براى تکمیل خود باید عقیده به خدا را جزو اصول مسلّم خود بشمارند».
و به این ترتیب یک فرد مذهبى - با استفاده از تعلیمات صحیح مذهب ـ بیش از هرکس مى تواند به کاوش جهان هستى و کشف اسرار و قوانین آن بپردازد.
