دین با هرگونه اختلافى که براساس اختلاف رنگ ها; نژادها; و طبقات اجتماعى باشد مبارزه مى کند; چه این که: مذهب همه انسان ها را بندگان خدا; و همه جا را کشور خدا، و همه را بطور یکسان مشمول لطف و محبّت او مى داند; و همه را یک واحد معرفى مى کند.
تعلیمات اسلام با صراحت مى گوید تنها امتیازى که مى تواند انسانى بر انسان دیگر داشته باشد امتیازى است که نه بر پایه خون و نژاد و زبان، و طبقات باشد بلکه امتیازى است که از درون ذات و روح و فکر انسان مى جوشد، امتیازى است که از تقوا و پرهیزکارى، پاکى و درستى; و دیگر صفات عالى انسان و درون ذاتى سرچشمه مى گیرد.
«اى مردم ما شما را از یک پدر و مادر آفریدیم (بنابراین خون و نژاد همه یکى است) و شما را به گروه ها و قبیله ها تقسیم کردیم تا یکدیگر را (با این تفاوت هاى جسمى) بشناسید (ولى اینها ملاک افتخار شما نیست) گرامى ترین شما آن کس است که پرهیز کارترین باشد» و با این ترتیب نقش مذهب در جهانى که هنوز مسأله «رنگ و پوست» بدن تا چه رسد به مسأله طبقات در آن حل نشده کاملا روشن مى گردد.
* * *
البتّه انکار نمى توان کرد که هرگونه تفکر و اعتقاد مذهبى نمى تواند سرچشمه این آثار باشد بلکه این تفکر و اعتقاد، همانند هرگونه نهضت فکرى دیگر، نیاز به رهبرى صحیح دارد; و در صورت عدم رهبرى صحیح «سر از خرافه پرستى; رهبانیت; فرار از زندگى مثبت; و گرایش هاى منفى نیمه عرفانى که نمونه آن هم اکنون بر اثر خستگى از زندگى ماشینى در غرب دیده مى شود. در مى آید»; و تنها در این حالت است که بر اثر عدم معرفى صحیح، مذهب به صورت یک عامل بازدارنده محسوب مى گردد نه پیشرو.
* * *
