مزاح، تنبلى و سستى
 يا عَلىُّ، لا تَمزَحَ فَيَذهَبُ بَهاؤُکَ وَلا تَكذِب فَيَذهَبُ نورُکَ وَإيّاکَ وَخَصلَتَينِ الضَّجرَةُ وَالكَسَلُ فإنَّکَ إن ضَجَرَت لَم تَصبِر عَلى حَقٍّ وَإن كَسَلتَ لَم تُؤَدِّ حَقّاً.
اى على، مزاح نكن كه ارزش وشخصيّت را مى‌بَرد، دروغ نگو كه نورت را مى‌برد وبرحذر باش از دو خصلت: تنبلى وكسل بودن، پس به‌درستى كه اگر تنبل شدى بر حقّى صبر نمى‌كنى واگر كسل شدى حاضر نيستى كه حقّى را ادا كنى. بحارالانوار، ج 77، ص 48
نور هدايت
از گناهانى كه موجب دريده شدن پرده‌ها مى‌شود ردّوبدل كردن سخنان بيهوده براى خنداندن مردم است. براى اينكه بدانيد اين عمل چه اندازه از نظر اسلام مذموم است به اين حديث از پيامبر صلی الله علیه وآله وسلم توجّه كنيد كه فرمود: «إنَّ الرَّجُلَ يَتَكَلَّمُ بالكَلِمَةِ يُضحِکُ بِها النّاسَ يَهوي بِها أبعَدَ مِن الثُّريّا؛ گاهى انسان سخنى مى‌گويد تا هم‌محفلان خود را بخنداند ولى همان سخن او را (از نظر هلاكت وبدبختى) به جايى دورتر از ثريا ساقط مى‌كند».[1]
ودر حديثى ديگر فرمود: «كَثرَةُ المِزاحِ تَذهَبُ بِماءِ الوَجهِ؛ زياد شوخى كردن آبرو را مى‌بَرد».[2]
رهبران بزرگوار ما در اين زمينه با بيان‌هاى مختلف اين نكته را تذكّر داده‌اند كه شوخى با ايجاد دشمنى و كينه ميان افراد، موجب دريده شدن پرده‌هاى اجتماعى شده ومردم را نسبت به يكديگر گستاخ وبى‌شرم مى‌سازد.

[1] . بحارالانوار، ج 72، ص 257.
[2] . بحارالانوار، ج 72، ص 259.