لحن سوره نشان مى دهد در زمانى نازل شده که مسلمانان در اقلیت بودند وکفار در اکثریت، وپیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)از ناحیه آنها سخت در فشار بود، واصرار داشتند او را به سازش با شرک بکشانند، پیامبر(صلى الله علیه وآله)دست ردّ بر سینه همه آنها مى زند، وآنها را بکلى مأیوس مى کند، بدون آن که بخواهد با آنها درگیر شود.
این سرمشقى است براى همه مسلمانان که در هیچ شرائطى در اساس دین واسلام با دشمنان سازش نکنند، وهر وقت چنین تمنائى از ناحیه آنها صورت گیرد آنها را کاملا مأیوس کنند، مخصوصاً در این سوره دو بار این معنى تأکید شده که «من معبودهاى شما را نمى پرستم» واین تأکید براى مأیوس ساختن آنها است، همچنین دوباره تأکید شده که «شما هرگز معبود من، خداى یگانه را نمى پرستید» واین دلیلى است بر لجاجت آنها، وسرانجامش این است که «من وآیین توحیدیم، وشما وآیین پوسیده شرک آلودتان»!