(آیه 33) دراینجا اشارات کوتاه وتکان دهنده اى به داستان قوم لوط وعذاب وحشتناک این جمعیت ننگین وگمراه دیده مى شود، واین چهارمین قسمت از سرگذشت اقوام پیشین در این سوره است.
نخست مى گوید: «قوم لوط انذارها(ى پى درپى پیامبرشان) را تکذیب کردند» (کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوط بِالنُّذُرِ).
(آیه 34) سپس در یک جمله کوتاه به گوشه اى از عذاب آنها ونجات خانواده حضرت لوط اشاره کرده، مى گوید: «ما بر آنها تندبادى که ریگها را به حرکت در مى آورد فرستادیم» وهمه را هلاک کردیم (اِنّا اَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ حاصِبًا).
«جز خاندان لوط را که سحرگاهان از (آن سرزمین بلا) رهائى بخشیدیم» (اِلاّ آلَ لُوط نَجَّیْناهُمْ بِسَحَرً).
در آیات دیگر قرآن نیز هنگامى که عذاب قوم لوط را مى شمرد علاوه بر زلزله اى که شهرهاى آنها را زیر ورو کرد سخن از باران سنگ مى گوید، چنانکه در آیه 82 سوره هود مى خوانیم: «هنگامى که فرمان ما فرا رسید آن شهر ودیار را زیر ورو کردیم وبارانى از سنگ از گِلهاى متحجر ومتراکم بر آن نازل نمودیم».
(آیه 35) در این آیه براى تأکید مى فرماید: نجات خاندان لوط «نعمتى بود از ناحیه ما، آرى این گونه کسى را که شکر کند پاداش مى دهیم» (نِعْمَةً مِنْ عِنْدِنا کَذلِکَ نَجْزى مَنْ شَکَرَ).
(آیه 36) ودر این آیه این حقیقت را بازگو مى کند که لوط قبلا اتمام حجت کرده «وآنها را از مجازات ما بیم داد، ولى آنها اصرار بر مجادله والقاى شک داشتند» (وَلَقَدْ اَنْذَرَهُمْ بَطْشَتَنا فَتَمارَوْا بِالنُّذُرِ).
(آیه 37) آنها به القاء شبهات عقیدتى درمیان مردم قناعت نکردند بلکه در زشتکارى ووقاحت وبى شرمى کار را به جائى رسانیدند، که وقتى فرشتگان مأمور عذاب به صورت جوانانى خوش منظر به عنوان میهمان وارد خانه لوط شدند این قوم بى شرم به سراغ آنها آمدند وچنانکه آیه مورد بحث مى گوید: «آنها از لوط خواستند میهمانانش را در اختیارشان بگذارد»! (وَلَقَدْ راوَدُوهُ عَنْ ضَیْفِه).
«لوط» به قدرى از این مسأله ناراحت شد که حد نداشت ومصراً از آنها خواهش کرد دست از این رسوائى وآبروریزى بردارند، وحتى طبق آیه 71 سوره حِجر به آنها وعده داد دختران خود را به ازدواج آنها (در صورت توبه از این اعمال) درآورد، واین نهایت مظلومیت این پیامبر بزرگ را درمیان این گروه بى شرم وبى ایمان وفاقد همه چیز نشان مى دهد.
ولى چیزى نگذشت که این گروه مهاجم نخستین مجازات خود را دریافت داشتند، چنانکه خداوند در دنباله همین آیه مى فرماید: «ولى چشمانشان را نابینا ومحو کردیم (وگفتیم:) بچشید عذاب وانذارهاى مرا» (فَطَمَسْنا اَعْیُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذابى وَنُذُرِ).
آرى! اینجا بود که دست قدرت خداوند از آستین عدالت بیرون آمد وبه گفته بعضى به جبرئیل فرمان داد که گوشه اى از شهپرش را بر چشم آنان بکوبد، فوراً همگى نابینا شدند، وحتى گفته مى شود که جاى چشم آنها بکلى صاف وهمانند صورتشان شد!
(آیه 38) عاقبت عذاب نهائى فرارسید، وبا زلزله اى ویرانگر که با نخستین شعاع صبحگاهى آن سرزمین را تکان داد شهرهایشان زیر ورو شد، بدنها قطعه قطعه ومتلاشى وزیر آوارها فرو رفت، باران شدیدى از سنگ بر آنها فرو ریخت، وآثار ویرانه هاى آنها را نیز محو کرد! چنانکه آیه موردبحث به صورت سربسته وفشرده به این معنى اشاره کرده، مى گوید: «سرانجام صبحگاهان ودر اول روز عذابى پایدار وثابت به سراغشان آمد» (وَلَقَدْ صَبَّحَهُمْ بُکْرَةً عَذابٌ مُسْتَقِرٌّ).
آرى! در لحظاتى کوتاه همه چیز پایان گرفت واثرى از آنها باقى نماند.
(آیه 39) سپس در این آیه مى افزاید، بار دیگر به آنها گفته شد: «پس بچشید عذاب وانذارهاى مرا» (فَذُوقُوا عَذابى وَنُذُرِ). تا دیگر در انذارهاى پیامبران شک وتردید نکنید.
(آیه 40) وبالاخره در این آیه براى چهارمین بار در این سوره این جمله پرمعنى وبیدارگر را تکرار مى کند: «ما قرآن را براى یادآورى آسان ساختیم، آیا کسى هست که (پند گیرد و) متذکر شود» (وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِر).
قوم لوط پند نگرفتند، نه از انذارها، ونه از عذاب مقدماتى وهشداردهنده، آیا دیگران که آلوده همان گناهانند از شنیدن این آیات قرآن به خود مى آیند وپشیمان مى شوند وتوبه مى کنند؟!
