پس از این که بنى اسرائیل در این امتحان سرافکنده شدند و خداوند حیله شرعى آنها را نپذیرفت، عذاب الهى نازل شد و آنها گرفتار مجازات پروردگار شدند و تنها گروه دوم (گروه آمرین به معروف و ناهین از منکر)، نجات یافتند و مجرمین از صورت انسانیّت طرد و مسخ شدند. دو آیه زیر به این مطلب اشاره کرده است:
«فَلَمّا نَسوُا ما ذُکِّرُوا بِهِ اَنْجَیْنا الَّذینَ یَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ اَخَذْنَا الَّذینَ ظَلَمُوا بِعَذاب بَئیس بِما کانُوا یَفْسُقُونَ * فَلَمّا عَتَوْا عَنْ ما نُهُوا عَنْهُ قُلْنا لَهُمْ کُونُوا قِرَدَةً خاسِئینَ; امّا هنگامى که تذکّراتى را که به آنها داده شده بود فراموش کردند، (لحظه عذاب فرا رسید; و) نهى کنندگان از بدى را رهایى بخشیدیم; و کسانى را که ستم کردند، بخاطر نافرمانیشان به عذاب شدیدى گرفتار ساختیم * (آرى،) هنگامى که در برابر آنچه از آن نهى شده بودند سرکشى کردند، به آنها گفتیم: به شکل میمونهایى طرد شده درآیید!»
نتیجه این که، طبق آیات شریفه مذکور، یهودیان دست به حیله شرعى زدند; ولى خداوند به حیله آنها اعتنایى نکرد و آنها را به عذاب بسیار بدى گرفتار کرد.
:
انواع طرق فرار از ربا
آیات شریفه، از نظر اخلاقى درس عبرتى است براى ما، و از نظر فقهى معیار خوبى است براى این که در چه صورتى حیله مشروع نیست. علاوه بر این که از آیات فوق استفاده مى شود که اوّلین حیله شرعى، به دست یهود انجام شد.
