از آیات بعد استفاده مى شود که یهودیان در این ماجرا به سه گروه تقسیم شدند.
1ـ کسانى که دست به چنین حیله اى زدند و در این امتحان الهى سرافکنده شدند و خداوند حیله آنها را نپذیرفت. آیه 163 اشاره به این گروه دارد و آنها را افرادى فاسق شمرده است.
2ـ عدّه اى که در برابر این نافرمانى و منکر ساکت ننشستند و به فریضه مهم و اساسى امر به معروف و نهى از منکر پرداخته و گروه نخست را موعظه کردند، که قرآن از آنها به نیکى یاد کرده است.
3ـ گروه سوم کسانى بودند که اهل مسامحه و سکوت بودند و حتّى به آمرین به معروف اعتراض کرده، مى گفتند: «آنها را رها کنید، تا خداوند خود آنها را عذاب کند، شما کارى به کار آنها نداشته باشید».
آیه 164 ناظر به حال دو گروه اخیر است، توجّه کنید: «وَ اِذْ قالَتْ اُمَّةٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوماً اللّهُ مُهْلِکُهُمْ اَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذاباً شَدیداً قالُوا مَعْذِرَةً اِلى رَبِّکُمْ وَ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ; و (به یاد آر) هنگامى را که گروهى از آنها (به گروه دیگر) گفتند: «چرا جمعى (گنهکار) را اندرز مى دهید که سرانجام خداوند آنها را هلاک خواهد کرد ،یا به عذاب شدیدى گرفتار خواهد ساخت؟! (آنها را به حال خود واگذارید تا نابود شوند!)» گفتند: («این اندرزها،) براى اعتذار (و رفع مسئوولیّت) در پیشگاه پروردگار شماست، بعلاوه شاید آنها (بپذیرند، و از گناه باز ایستند، و) تقوا پیشه کنند!»
این آیه، هم به گروه «آمرین به معروف» اشاره دارد و هم به گروه «عافیت طلبان و ساکتان»!
