«اُخْدُود» به معنى گودال بزرگ یا خندق است، منظور در اینجا خندقهاى عظیمى است که مملوّ از آتش بود تا شکنجه گران، مؤمنان را در آنها بیفکنند وبسوزانند.
معروف ومشهور آن است که این ماجرا مربوط به «ذونواس» آخرین پادشاه «حِمْیَر» در سرزمین «یمن» است.
توضیح این که: «ذونواس» که آخرین نفر از سلسله گروه «حمیر» بود به آیین یهود درآمد، وگروه «حمیر» نیز از او پیروى کردند، او نام خود را «یوسف» نهاد، ومدتى بر این منوال گذشت، سپس به او خبر دادند که در سرزمین «نَجْران» (در شمال یمن) هنوز گروهى بر آیین نصرانیتند، هم مسلکان «ذونواس» او را وادار کردند که اهل «نجران» را مجبور به پذیرش آیین یهود کند، او به سوى نجران حرکت کرد، وساکنان آنجا را جمع نمود، وآیین یهود را بر آنها عرضه داشت واصرار کرد آن را پذیرا شوند، ولى آنها ابا کردند حاضر به قبول شهادت شدند. اما حاضر به صرف نظر کردن از آیین خود نبودند.
«ذونواس» دستور داد خندق عظیمى کندند وهیزم در آن ریختندوآتش زدند، گروهى را زنده زنده به آتش سوزاند، وگروهى را با شمشیر کشت وقطعه قطعه کرد، بطورى که عدد مقتولین وسوختگان به آتش به بیست هزار نفر رسید!
بعضى افزوده اند که در این گیر ودار یک تن از نصاراى نجران فرار کرد وبه سوى روم ودربار قیصر شتافت، واز ذونواس شکایت کرد ویارى طلبید.
قیصر گفت: سرزمین شما از من دور است، اما نامه اى به پادشاه حبشه مى نویسم که او مسیحى است وهمسایه شماست، از او مى خواهم شما را یارى دهد، مرد نجرانى نزد سلطان حبشه نجاشى آمد، ونجاشى از شنیدن این داستان سخت متأثر گشت، واز خاموشى شعله آیین مسیح(ع) در سرزمین نجران افسوس خورد، وتصمیم بر انتقام شهیدان را از او گرفت.
لشکریان حبشه به جانب یمن تاختند ودر یک پیکار سخت سپاه ذونواس را شکست دادند، وگروه زیادى از آنان کشته شد، وطولى نکشید که مملکت یمن به دست نجاشى افتاد وبه صورت ایالتى از ایالات حبشه درآمد.
