نماز قضا، نمازى را گویند که بعد از وقت خوانده شود.
مسأله 359ـ انسان باید نمازهاى واجب را در وقت معیّن آن بخواند و چنانچه خداى نکرده بدون عذر نمازى از او قضا شود گناهکار است و باید توبه کرده و قضاى آن راهم بجا آورد.
مسأله 360ـ در دو مورد، بجا آوردن قضاى نماز، واجب است:
الف) نماز واجب را در وقت آن، نخوانده باشد.
ب) بعد از وقت متوجّه شود نمازى که خوانده، باطل بوده است.
مسأله 361ـ کسى که نماز قضا دارد، نباید در خواندن آن کوتاهى کند، ولى واجب نیست فوراً آن را بجا آورد.
مسأله 362ـ قضاى نمازهاى روزانه لازم نیست به ترتیب خوانده شود، ولى اگر نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشاى یک روز باشد، باید به ترتیب بخواند.
مسأله 363ـ کسى که مى داند نماز قضا دارد، ولى شماره آنها را نمى داند; مثلاً نمى داند چهارتا بوده یا پنج تا، چنانچه کمتر را بخواند کافى است.
مسأله 364ـ اگر شماره آنها را مى دانسته، ولى اتّفاقاً فراموش کرده است اگر مقدار کمتر را بخواند کفایت مى کند.
مسأله 365ـ نماز قضا را با جماعت مى توان خواند، چه نماز امام جماعت ادا باشد یا قضا، و لازم نیست هر دو، یک نماز را بخوانند، مثلاً اگر نماز قضاى صبح را با نماز ظهر یا عصر امام بخواند، اشکال ندارد.
مسأله 366ـ چنانچه نمازها و روزه هایى که قضا شده، معلوم نباشد، آن مقدار که یقین دارد قضا شده بجا مى آورد، و نسبت به مقدار مشکوک وظیفه اى ندارد.
مسأله 367ـ نماز قضا را باید به همان شکلى که قضا شده به جا آورد. اگر شکسته قضا شده، شکسته، و اگر به صورت تمام قضا شده تمام بجا آورند. اگر نماز ظهر و عصر بوده آهسته، و اگر صبح و مغرب و عشا بوده مردان بلند بخوانند.
مسأله 368ـ اگر مسافرى که باید نماز را شکسته بخواند، نماز ظهر یا عصر یا عشا، از او قضا شود، باید آن را دو رکعتى بجا آورد، اگرچه در شهر خودش باشد.
مسأله 369ـ در سفر نمى توان روزه گرفت، حتّى روزه قضا، ولى نماز قضا مى توان بجا آورد.
مسأله 370ـ اگر در سفر بخواهد نمازهایى را که در غیر سفر قضا شده است بجا آورد، باید نمازهاى ظهر و عصر و عشا را چهار رکعتى قضا کند.
مسأله 371ـ نماز قضا را در هر وقتى مى توان بجا آورد.
