نماز رابطه انسان با خدا و مایه صفاى روح و پاکى دل و پیدایش روح تقوا و تربیت انسان و پرهیز از گناهان است.
نماز مهمترین عبادت است که اگر قبول درگاه خداوند بزرگ شود، عبادتهاى دیگر نیز قبول مى گردد و اگر نماز پذیرفته نشود، اعمال دیگر نیز ارزش نخواهد داشت.
همان طور که اگر انسان، در شبانه روز پنج نوبت، خود را در نهر آبى شستشو دهد، هیچ گونه آلودگى در بدنش نمى ماند، نمازهاى پنجگانه هم انسان را از گناهان پاک مى کند و غبار معصیت را از دلها مى شوید.
در آیات قرآن مجید و روایات اسلامى و وصایا و سفارشهاى پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمّه معصومین(علیهم السلام) از مهمترین کارهایى که روى آن تأکید شده نماز است. بدین جهت ترک نماز از بزرگترین گناهان کبیره محسوب مى شود.
سزاوار است انسان نماز را اوّل وقت بخواند، و به آن اهمیّت بسیار دهد، و از تند خواندن نماز، که ممکن است مایه خرابى آن گردد، جدّاً بپرهیزد. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)فرمود: «کسى که به نماز اهمّیّت ندهد و آن را سبک شمارد، سزاوار عذاب آخرت است».
روح نماز «حضور قلب» است، بنابراین باید عوامل حضور قلب را در خود تقویت کند، مثل این که معانى کلمات نماز را بفهمد، و در حال نماز به آن توجّه داشته باشد، و با حال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه کسى سخن مى گوید و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خدا بسیار کوچک ببیند.
سزاوار است نمازگزار کارهایى که ثواب نماز را کم مى کند بجا نیاورد; مثلاً با حالت خواب آلودگى نماز نخواند و در نماز به آسمان نگاه نکند. در برابر منظره هایى که جلب توجه مى کند به نماز نایستد، بلکه کارهایى که ثواب نماز را زیاد مى کند بجا آورد; مثلاً لباس پاکیزه بپوشد، خود را خوشبو کند، دندانهایش را مسواک بزند و موهایش را شانه کند.
