اسلام دین پاک و پاکیزه اى است، و پاکیزگى را دوست دارد، و به آن سفارش نموده، و براساس آن احکام و قوانینش را تنظیم مى کند. نظافت و پاکیزگى در این دین مقدّس، آن قدر ارزشمند و مهم است که در برخى روایات، به عنوان بخشى از ایمان از آن یاد شده است(1); یعنى مسلمانى که طهارت و نجاست و نظافت را رعایت نمى کند ایمانش کامل نیست.

این دین پاک و مبرّا از هرگونه تحریف و پیرایه، هم دستوراتى در زمینه نظافت فردى دارد، و هم سفارش به نظافت اجتماعى مى کند. عمل کردن به این دستورات، مخصوصاً در عصر و زمان ما، لازم و ضرورى است.

طهارت و پاکى بدن و محیط زندگى، در اسلام داراى اهمّیّت بسیارى است. انسان باید از خوردن و آشامیدن چیزهاى نجس دورى کرده و بدن و لباسش براى «نماز» که بهترین شیوه پرستش پروردگار عالم است، پاک باشد و بهتر است تمیزترین لباس را بپوشد. بنابراین شناختن چیزهاى نجس و آموختن شیوه پاک کردن آنها نیز لازم است.

احکامى که در این فصل مطرح مى شود، بخشى از مسائلى است که این دین پاک آسمانى، در این زمینه مطرح کرده است. امید است که بدان توجّه، و سپس عمل کنیم.

مسأله 20ـ در عالَم همه چیز پاک است، مگر یازده چیز و آنچه بر اثر برخورد با اینها نجس شود.

مسأله 21ـ چیزهاى نجس عبارت است از:

1. ادرار; 2. مدفوع; 3. مَنى; 4. مُردار (حیوانى که بطور طبیعى بمیرد); 5. خون; 6 و 7. سگ و خوک; 8. شراب; 9. آبجو; 10. کافر;
11. عرق شتر نجاستخوار.

به توضیحات کوتاهى پیرامون احکام برخى از نجاسات فوق توجه فرمایید:

1 . بحارالانوار، ج 59، ص 291.