با توجه به این که تقیّه بیشتر مربوط به اقلیت هاى صالحى است که در دست اکثریت ناصالح گرفتار است روشن است که این اقلیت براى ادامه حیات و پیشبرد اهداف سازنده خود باید در بسیارى از موارد متوسل به روش تقیّه شود، چه این که اگر طرح ها و عقاید و نقشه هاى خود را برملا سازد، وسیله اکثریت به زودى خنثى مى گردد.
بنابراین چاره اى جز این ندارند که به عنوان یک تاکتیک، در مکتوم داشتن عقاید خود بکوشند.
این گونه تقیّه نیز در آغاز اسلام فراوان بود.
طرح هجرت پیامبر(صلى الله علیه وآله) که سرآغاز فصل نوین و کاملا انقلابى و تکاملى دراسلام بود; در محل عقبه در یک بیابان خاموش در نزدیکى مکه ریخته شد.
حرکت مخفیانه و تدریجى مسلمانان معدود نخستین به کانون جدید اسلام مدینه.
خوابیدن امام على(علیه السلام) در بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله) به منظور اخفاى برنامه اى که در دست اجرا بود.
حرکت پیامبر(صلى الله علیه وآله) به سوى غار ثور در دل شب، اختفاى کامل در درون غار به مدت چند روز، سپس حرکت به سوى مدینه از بیراهه ; آن هم به صورت راه رفتن در شبها، و مخفى شدن در روزها;
همه اینها شکل هایى از تقیّه تاکتیکى بود.
آیا تقیّه در این گونه موارد واجب نیست؟
آیا اگر پیامبر و مسلمانان، عقیده و فکر خود را در زمینه طرح هجرت، آشکارا بیان مى کردند ممکن بود این طرح عملى گردد؟
آیا پنهانکارى و اخفاى کامل; ضامن پیروزى این نقشه بود؟
همچنین در مورد طرح «ابراهیم» پیامبر بزرگ خدا و قهرمانان بت شکن که سابقاً اشاره شد، اگر او عقیده خود را در مورد ماندن در شهر و سپس حرکت به سوى بتخانه در یک فرصت مناسب و دیگر اقدامات خود را مکتوم نمى داشت آیا شانس پیروزى براى این طرح وجود داشت؟
یا در زمینه «مؤمن آل فرعون» و طرح حساب شده او براى نجات جان موسى(علیه السلام) یا سوّمین فرستاده مسیح(علیه السلام) به انطاکیه براى نجات جان رسولان قبلى و پیاده کردن طرح توحید در این سرزمین، اگر اخفا و استتار کامل وجود نداشت امکان پیروزى تصور مى رفت؟
تمام روایاتى که تقیّه را به عنوان یک سپر دفاعى (جنة المؤمن ـ ترس المؤمن) معرفى کرده مى تواند اشاره به این نوع تقیّه یا نوع سابق بوده باشد.
