در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم:
«عَلَیْکَ بِالتَّقِیَّةِ فَإِنَّها سُنَّةُ إِبْراهِیمَ الْخَلِیل; بر تو است که تقیّه را فراموش نکنى زیرا آن روش ابراهیم خلیل (آن قهرمان بت شکن) است».(1)
هر کس هر اندازه از تاریخ بى خبر باشد، این مطلب حتماً به گوشش خورده که ابراهیم(علیه السلام) کسى بود که یک تنه با نمرود جبار مبارزه کرد نه تنها با او بلکه با متعصبان لجوج که در برابر انواع بت ها سجود مى کردند نیز درگیر شد و همه را با منطق کوبنده و شجاعت بى نظیر خود به زانو در آورد.
آیا هیچ کس مى تواند نسبت سازشکارى و مصلحت بینى هاى تخدیرى را به ابراهیم(علیه السلام) بدهد؟
بنابراین از این که مى بینیم تقیّه به عنوان سنت ابراهیم معرفى شده همه چیز را مى توانیم در توضیح مفهوم آن بفهمیم.
1 . وسائل الشیعه، ابواب امر به معروف و نهى از منکر، باب 24، حدیث 16 .