هنگامى که فعالیّت شرکت هاى ناسالم مورد بحث گسترده شود، و بازار اشباع گردد، و سیل عظیم مشتریان رده هاى آخر نتوانند مشترى جدیدى جذب نمایند، و سرمایه خویش را از دست رفته ببینند، عکس العمل هاى متفاوتى از خود بروز مى دهند، که قسمتى از آن قابل پیش بینى و پیشگیرى نیست.

یک مقام مسئول در سیستم بانکى به خبرنگار قدس گفت:

«زیان هاى این نوع شرکت ها بر پیکره اقتصاد را از دو بُعد باید بررسى کرد : در نگاه اوّل شکل آشکار قضیّه یعنى خروج ارز است (که در بحث آینده به آن خواهیم پرداخت).

وى در ادامه مى گوید : این تجارت پر سود و بى صدا، پیامد پنهان دیگرى نیز به دنبال دارد. در حال حاضر 2 میلیون جوان در کشور ما از بیکارى رنج مى برند، چنانچه توجّه آنان به این سمت کشیده شود، معلوم است که چه فاجعه اى به دنبال خواهد داشت».(1)

قدس در همان شماره، به نقل از یک جامعه شناس، آورده است:

«اگر نوجوان و جوان بیکار، که با هزار مشکل سرمایه اى را براى عضویّت در این شرکت ها فراهم کرده، با شکست مواجه شود، براى جبران آن ممکن است دست به هر کارى بزند».

بنابراین، بعید نیست هدف گردانندگان اصلى شرکت هاى مورد بحث، علاوه بر غارت اموال و سرمایه مردم، ایجاد تنش و آشوب هاى اجتماعى نیز باشد، و در واقع تخریب در جهات مختلف است.

1 . روزنامه قدس، شماره 3722، مورّخ 29/8/1379 .