یکى از مسئولین دانشگاه تهران با ابراز نگرانى نسبت به شیوع سیستم هاى هرمى (گلدکوئست و مانند آن) در دانشگاه ها، به ویژه خوابگاه هاى دانشجویى، به خبرگزارى ایسنا گفت:
«متصوّر نبودن آینده کارى، وضعیّت اقتصادى پائین نخبگان دانشجویى، هزینه هاى بسیار بالاى زندگى شهرهاى بزرگ براى دانشجویان خوابگاهى، استفاده نکردن از پتانسیل هاى دانشجویى در طرح هاى بزرگ ملّى در ابعاد مختلف، و فضاى ضعیف علمى، پژوهشى در دانشگاه ها باعث شده تا عدّه اى از دانشجویان از اصالت علمى، فرهنگى خود فاصله گرفته، و به امید سراب زندگى بى دغدغه از سوى سران این سیستم ها، تمام وقت و توان خود را در این راه صرف کنند».(1)
اگر مسئولین امر، با تلاشى مضاعف، و اجتناب از ورود به برخى نزاع هاى حزبى و سیاسى بى حاصل، و مطالعه وسیع و گسترده، به حلّ این معضلات مى پرداختند، اکنون شاهد سیل عظیمى از دانشجویانى که در دام این مؤسّسات ناسالم گرفتار شده اند، نبودیم.
1 . روزنامه جوان، شماره 1792، مورّخ 27/4/1384 .