(آیه 33) قرآن همچنان بحث پیرامون نظام ارزشى اسلام وعدم معیار بودن مال وثروت ومقامات مادى را ادامه مى دهد.
نخست مى فرماید: «اگر (تمکّن کفّار از مواهب مادى) سبب نمى شد که همه مردم امت واحد (گمراهى) شوند ما براى کسانى که به (خداوند) رحمن کافر مى شدند خانه هایى قرار مى دادیم با سقفهایى از نقره ونردبانهایى که از آن بالا روند» (وَلَوْلا اَنْ یَکُونَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفًا مِنْ فِضَّة وَمَعارِجَ عَلَیْها یَظْهَرُونَ).
(آیه 34) سپس مى افزاید: علاوه بر این «براى خانه هاى آنان درها وتختهایى قرار مى دادیم که بر آن تکیه کنند» (وَلِبُیُوتِهِمْ اَبْوابـًا وَسُرُورًاعَلَیْها یَتَّکِؤُنَ).
(آیه 35) باز به این هم اکتفا نکرده مى افزاید: علاوه بر همه اینها «انواع وسائل تجملى وزینت آلات» براى آنها قرار مى دادیم (وَزُخْرُفًا).
تا زندگى مادى وپرزرق وبرقشان از هر نظر تکمیل گردد، قصرهایى مجلل وچند اشکوبه با سقفهایى از نقره، ودرها وتختهاى متعدد، وانواع وسائل زینتى، وهرگونه نقش ونگار آن چنانکه مطلوب ومقصود ومعبود دنیاپرستان است.
سپس مى افزاید: «اما همه اینها متاع زندگى دنیاى مادى است وآخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است» (وَاِنْ کُلُّ ذلِکَ لَمّا مَتاعُ الْحَیوةِ الدُّنْیا وَالاْخِرَةُ عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُتَّقینَ).
کوتاه سخن این که سرمایه هاى مادى واین وسائل تجملاتى دنیا به قدرى در پیشگاه پروردگار بى ارزش است که مى بایست تنها نصیب افراد بى ارزش همچون کفّار ومنکران حق باشد، واگر مردم کم ظرفیت ودنیاطلب به سوى بى ایمانى وکفر متمایل نمى شدند خداوند این سرمایه ها را تنها نصیب این گروه منفور ومطرود مى کرد، تا همگان بدانند مقیاس ارزش وشخصیت انسان این امور نیست.
و از اینجا روشن مى شود که نه بهره مند بودن گروهى از کفار وظالمان از این مواهب مادى دلیل بر شخصیت آنهاست، ونه محروم بودن مؤمنان از آن، ونه استفاده از این امور در حد معقول، به صورت یک ابزار، ضررى به ایمان وتقواى انسان مى زند، واین است تفکر صحیح اسلامى وقرآنى.
