(آیه 41) در آیه قبل سخن از «عِبادَاللهَ الْمُخْلَصینَ» به میان آمد، در اینجا مواهب ونعمتهاى بى شمارى را که خداوند به آنها ارزانى مى دارد، بیان مى کند که مى توان آن را در هفت بخش خلاصه کرد.
نخست مى گوید: «براى آنان ]=بندگان مخلص[ روزى معین وویژه اى است» (اُولئِکَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ).
این جمله اشاره به مواهب معنوى ولذات روحانى ودرک جلوه هاى ذات پاک حق، وسرمست شدن از باده طهورِ عشق اوست، همان لذتى که تا کسى نبیند نمى داند.
(آیه 42) سپس به بیان نعمتهاى دیگر بهشتى پرداخته، آن هم نعمتهایى که با نهایت احترام به بهشتیان داده مى شود، مى گوید: «میوه ها(ى گوناگون پرارزش) وآنها گرامى داشته مى شوند ...» (فَواکِهُ وَهُمْ مُکْرَمُونَ). وبه صورت میهمانهاى عزیزى با نهایت احترام از آنها پذیرائى مى شود.
(آیه 43) از نعمت میوه هاى رنگارنگ واحترام وگرامى داشت که بگذریم سخن از جایگاه آنها به میان مى آید، مى فرماید: جایگاه آنها «در باغهاى (سرسبز) وپرنعمت بهشت است» (فى جَنّاتِ النَّعیمِ).
هر نعمتى بخواهند در آنجا هست وهر چه اراده کنند در برابر آنهاحاضر است.
(آیه 44) واز آنجا که یکى از بزرگترین لذات انسان بهره گرفتن از مجلس انس با دوستان یکرنگ وباصفاست، در چهارمین مرحله به این نعمت اشاره کرده، مى گوید: «بهشتیان در حالى که بر تختها روبه روى یکدیگر تکیه زده اند» (عَلى سُرُر مُتَقابِلینَ).
(آیه 45) در پنجمین مرحله از بیان مواهب بهشتیان، سخن از نوشابه وشراب طهور آنهاست، مى فرماید: «وگرداگردشان قدحهاى لبریز از شراب طهور را مى گردانند» (یُطافُ عَلَیْهِمْ بِکَأْس مِنْ مَعین).
این ظرفها در گوشه اى قرار نگرفته که آنها تقاضاى جامى از آن کنند، بلکه به مقتضاى تعبیر «یُطافُ عَلَیْهِمْ» گِرد آنها مى گردانند!
(آیه 46) سپس به توصیفى از آن شراب طهور پرداخته، مى گوید: «شرابى سفید ودرخشنده ولذت بخش براى نوشندگان» (بَیْضاءَ لَذَّة لِلشّارِبینَ).
شرابى پاک، خالى از رنگهاى شیطانى، سفید وشفاف.
(آیه 47) از آنجا که نام شراب وپیمانه ومانند اینها ممکن است مفاهیم دیگرى در اذهان تداعى کند بلافاصله در این آیه با ذکر جمله کوتاه وگویائى همه این مفاهیم را از ذهن شنوندگان مى شوید ومى گوید: «شرابى که نه در آن مایه تباهى عقل است، ونه از آن مست مى شوند» (لا فیها غَوْلٌ وَلاهُمْ عَنْها یُنْزَفُونَ).
وجز هوشیارى ونشاط ولذت روحانى چیزى در آن نیست.
(آیه 48) وسرانجام در ششمین مرحله به همسران پاک بهشتى اشاره کرده، مى گوید: «نزد آنها همسرانى است که جز به شوهران خود عشق نمىورزند، به غیر آنان نگاه نمى کنند وچشمان درشت وزیبا دارند» (وَعِنْدَهُمْ قاصِراتُ الطَّرْفِ عینٌ).
(آیه 49) در این آیه توصیف دیگرى براى همین همسران بهشتى بیان کرده وپاکى وقداست آنها را با این عبارت بیان مى کند: «گویى (از لطافت وسفیدى) همچون تخم مرغهایى هستند که (در زیر بال وپرمرغ) پنهان مانده» ودست انسانى هرگز آن را لمس نکرده است! (کَاَنَّهُنَّ بَیْضٌ مَکْنُونٌ).
مواهب گوناگونى که درباره بهشتیان در آیات گذشته ذکر شد مجموعه اى از مواهب مادى ومعنوى است، گرچه حقیقت نعمتهاى بهشتى آن گونه که هست از اهل دنیا مکتوم خواهد بود، جز این که بروند وببینند ودریابند!
