باز در نخستین آیه این سوره به یکى از حروف مقطعه برخورد مى کنیم «ص» (ص). وهمان گفتگوهاى پیشین در تفسیر این حروف مقطعه مطرح مى شود.
اما جمعى از مفسران در اینجا مخصوصاً روى علامت اختصارى بودن «ص» نسبت به «اسماءالله» یا غیر آن تکیه کرده اند، چرا که بسیارى از اسماءالله با«ص» شروع مى شود مانند «صادق» و«صمد» و«صانع» ویا اشاره به جمله «صدق الله» است که در یک حرف خلاصه شده است.
سپس مى فرماید: «سوگند به قرآنى که داراى ذکر است» که تو بر حقى واین کتاب، معجزه الهى است (وَالْقُرْآنِ ذِى الذِّکْرِ). قرآن هم خودش ذکر است وهم داراى ذکر.
«ذکر» به معنى یادآورى وزدودن زنگار غفلت از صفحه دل، یاد خدا، یاد نعمتهاى او، یاد دادگاه بزرگ رستاخیز، ویاد هدف خلقت انسان است.
(آیه 2) در این آیه مى گوید: اگر مى بینى آنها در برابر این آیات روشنگر وقرآن بیدارکننده تسلیم نمى شوند نه به خاطر این است که پرده اى بر این کلام حق افتاده «بلکه کافران گرفتار غرور واختلافند» (بَلِ الَّذینَ کَفَرُوا فى عِزَّة وَشِقاق).
(آیه 3) سپس براى بیدارساختن این مغروران غافل دست آنها را گرفته، به گذشته تاریخ بشر مى برد، وسرنوشت اقوام مغرور ومتکبر ولجوج را به آنها نشان مى دهد، شاید عبرت گیرند، مى گوید: «چه بسیار اقوامى که قبل از آنها بودند وما آنها را (به خاطر تکذیب پیامبران وانکار آیات الهى وظلم وگناه) هلاک کردیم» (کَمْ اَهْلَکْنا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ قَرْن).
«وبه هنگام نزول عذاب فریاد مى زدند (وکمک مى خواستند) ولى وقت نجات گذشته بود»! (فَنادَوْا وَلاتَ حینَ مَناص).
آن روز که پیامبران الهى واولیاى حق آنها را اندرز دادند واز عاقبت شوم اعمالشان برحذر داشتند نه تنها گوش شنوا نداشتند بلکه به استهزا وسخریه وآزار مؤمنان وحتى قتل آنها پرداختند، وفرصتها از دست رفتوپلهاى پشت سر ویران گشت، ودر حالى عذاب استیصال براى نابودى آنهانازل شد که درهاى توبه وبازگشت همه بسته شده بود وفریادهاى استغاثه آنها به جایى نرسید!
