(آیه 9) در این آیه از روش مقایسه ـکه روش شناخته شده قرآن براى تفهیم مسائل مختلف استـ استفاده کرده، مى گوید: آیا چنین کسى با ارزش است «یا کسى که در ساعات شب به عبادت مشغول است، ودر حال سجده وقیام، از عذاب آخرت مى ترسد وبه رحمت پروردگارش امیدوار است» (اَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیـْلِ ساجِدًا وَقائِمًا یَحْذَرُ الاْخِرَةَ وَیَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّه).

آن انسان مشرک وفراموشکار ومتلون وگمراه وگمراه کننده کجا واین انسان بیدار دل ونورانى که با خوف ورجاء را مى خواند، کجا؟!

تکیه روى ساعات شب به خاطر آن است که در آن ساعات حضور قلب بیشتر وآلودگى به ریا از هر زمان کمتر است.

در دنباله آیه پیامبر را مخاطب ساخته، مى فرماید: «بگو: آیا کسانى که مى دانند با کسانى که نمى دانند یکسانند»؟! (قُلْ هَلْ یَسْتَوِى الَّذینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذینَ لا یَعْلَمُونَ).

نه، یکسان نیستند «تنها خردمندان متذکر مى شوند» (اِنَّما یَتَذَکَّرُ اُولُوا الاَْلْبابِ).

گرچه سؤال فوق سؤالى است وسیع وگسترده ولى اشاره اى است به سؤال قبل; یعنى آیا کسانى که مى دانند آن مشرکان لجوج وکوردل با این مؤمنان پاک وروشن ضمیر ومخلص نابرابرند با کسانى که از این واقعیت روشن آگاه نیستند مساویند؟

این جمله جزء شعارهاى اساسى اسلام است که عظمت مقام علم وعالمان را در برابر جاهلان روشن مى سازد، ومعلوم مى شود این دو گروه نه در پیشگاه خدا یکسانند، ونه در نظر خلق آگاه، نه در دنیا در یک صف قرار دارند، ونه در آخرت، نه در ظاهر یکسانند ونه در باطن.

علم در این آیه وآیات دیگر قرآن به معنى دانستن یک مشت اصطلاحات یا روابط مادى در میان اشیاء، وبه اصطلاح «علوم رسمى» نیست، بلکه منظور از آن معرفت وآگاهى خاصى است که انسان را به «قنوت» یعنى اطاعت پروردگار، وترس از دادگاه او وامید به رحمت خدا دعوت مى کند، این است حقیقت علم، وعلوم رسمى نیز اگر در خدمت چنین معرفتى باشد علم است، واگر مایه غرور وغفلت وظلم وفساد در ارض شود «قیل وقالى» بیش نیست.